Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 oktober 2025
Ik kan nu immers alles krijgen, wat ik begeer. Geld verdienen behoef ik later ook niet." En dan deed ze nog minder haar best dan ooit. Wel hinderde het Nellie erg, dat ze een geheim voor Vader en Moeder had. 't Was net, of ze niet zoo prettig en vrij meer met hen praten kon, en soms was ze maar blij, dat Moeder niet in de kamer was en schrikte ze, als Moeder op eens binnen kwam.
"Foei!" zei Moeder boos, "nu wordt het toch al te erg. Moet ik nu voor mijn eigen kind de linnenkast op slot doen?" En Moeder kreeg de tranen in de oogen. Zoo maakte Nellie zich zelf en allen, die haar liefhadden, het leven onplezierig. En ze had zoo gelukkig kunnen wezen, die Nellie. Ze kon zoo lief zijn en zoo vroolijk.
Nu had Nellie alle dagen de bosschen bij zich; maar 't was net, of ze niet meer zag, hoe groen de boomen waren. Neen en dan haar eigen verjaardag in de Meimaand, als Clara haar 's morgens in bed een' krans van madeliefjes opzette en allen, allen met bloemen en een klein cadeautje kwamen aandragen, tot zelfs de kleine Wim.
Tusschen de bloeiende struiken en de boomen huppelden de aardigste vogeltjes, en die zongen en kwinkeleerden zóó mooi, dat je wel moest blijven staan luisteren, of je wou of niet. Nellie liep den heelen tuin door en bewonderde hier en bewonderde daar, tot ze op eens bedacht, dat ze nog maar ééne kamer van het kasteel gezien had. Toen weer naar binnen en daar aan 't bewonderen.
Nellie was eerst een beetje verlegen: ze wist niet, wat ze tegen die vreemde meisjes zou zeggen; maar de vreemde meisjes waren niets bang. "Wij heeten Rosa en Bettie en Suze en Martha en Emma en Lena," zeiden ze. En toen: "O, wat woon je hier mooi, laat ons toch gauw alles eens zien!"
En mondje dicht niemand mag weten, dat ik bij je geweest ben en je een tooverstafje gegeven heb." Toen de vriendelijke fee die woorden gezegd had, kwam er weer eene wolk voor Nellie's oogen: ze kon niets zien, en een oogenblik later was de fee weg, maar het zilveren tooverstafje was nog in de hand van Nellie. O, heerlijkheid! Wat zou nu haar eerste wensch zijn!
Nellie, Nellie, pas op nu komt het er op aan. Maar één wensch! Wat zou ze zich wenschen? Rijk worden? Machtig als eene koningin? Een' mantel, waarmee ze door de lucht kon vliegen? Op eens kreeg ze toch zoo'n zin in taartjes, en net wou ze zich een' schotel met taartjes wenschen, toen ze gelukkig nog aan den dommen man dacht, die zich eene worst gewenscht had.
"Kom eens hier bij mij staan, dan moet ik maar op je passen, als je er zelf te klein voor bent." Nellie stond op. Plof! daar viel wat. "Breng eens hier, wat daar valt!" zei de juffrouw. Daar kwam Nellie aan, 't hoofd gebogen, stapje voor stapje: het vertelselboek in de hand. "Zoo," zei de juffrouw, "wou jij daar rekenen uit leeren? Nellie, Nellie, kind, hoe is 't mogelijk!
Gelukkig daar kreeg ze eene verstandige gedachte. "Machtige fee!" zei ze, "geef me, als 't U blieft, Uw' tooverstaf en maak, dat hij iederen wensch vervullen kan, dien ik uitspreek." Toen Nellie dat gezegd had, boog ze haar hoofd; want ze schaamde zich voor hare begeerigheid.
"Ik weet het niet," zegt Clara, "ze is dadelijk na mij opgestaan, en ze was al bezig het haar te vlechten, toen ik naar beneden ging." "Waar zit ze dan weer," bromde Vader verdrietig, "ga eens kijken." "Nellie zoeken, Nellie zoeken!" kraaiden de jongens, en ze sprongen van den stoel op. "Neen, gekheid," zei Moeder, "jullie blijft zitten. Clara kan alleen wel gaan.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek