Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 oktober 2025
Nu wordt het 's zomers in Napels bijna zelden goed donker; maar wat hindert het? De Napolitaan kan toch niet wachten tot den avond, en daarom wordt het vuurwerk reeds afgestoken als de zon nog aan den hemel staat. Het geknal brengt allen in verrukking. Bijna iederen avond hoort men ergens in de stad de luide ontploffingen en het is vreemd als het eens een avond rustig blijft.
En vermoedende wat plaats had gehad, liep hij naar de piketpalen, waaraan hij de paarden den vorigen avond gebonden had, maakte de ronde om het kampement en kreeg weldra de zekerheid dat de bagage van den Napolitaan met hem verdwenen was. Dat was zoo helder als de dag.
Deze voorzorg veroorloofde hem zich te overtuigen dat Cyprianus, Bardik en de Chinees Li in diepen slaap gedompeld waren. Zij hadden er ten minste al het uiterlijke van. Als de Napolitaan er evenwel op verdacht was geweest, dan had hij wellicht opgemerkt dat het luide gesnurk van Li eenigszins kunstmatig klonk. Bij het aanbreken van den dag was iedereen op de been.
De jeugdige ingenieur, nog onder den indruk van de verraderlijke streek, waarvan hij bijna het slachtoffer was geworden, kon de gedachte aan eene rechtvaardige wedervergelding niet onderdrukken ten opzichte van een der ellendelingen, die hem weerloos aan de blinde woede van een zoo schrikkelijk dier had willen overleveren. Wat de gedachten van den Napolitaan waren?
Hij opende de oogen en zag dat Hannibal Pantalucci naast hem gezeten was. "Ik kan niet slapen," zei de Napolitaan, "en in dat geval denk ik, dat ik even goed bij u kan komen zitten." "Dat is zeer vriendelijk van u," antwoordde James Hilton, terwijl hij zich uitrekte, "mij zouden eenige uren slapens niet onwelkom zijn. Als gij zoudt willen, zouden wij het met elkander kunnen vinden!
"Jongens, dat is niet van gewicht ontbloot, wat ge daar zegt," antwoordde James Hilton ontwijkend. "Kom, laat mij begaan, en gij zult zien dat de geheele zaak van een leien dakje zal glijden," hernam de Napolitaan. Toen Hannibal Pantalucci zijne plaats onder de huif een uur later weer innam, stak hij voorzichtig een lucifer aan om zich te overtuigen dat niemand zich verroerd had.
De Napolitaan bood hem een glas brandewijn aan, hetgeen hem goed gemutst maakte. Eindelijk stond hij op, na daar anderhalf uur stom als een visch gezeten te hebben, en noodigde de karavaan uit om hem den volgenden dag een bezoek in zijne kraal te brengen. Men deed hem de verlangde belofte, waarop hij vervolgens, na met allen een handdruk gewisseld te hebben, met deftigen stap heen ging.
"Zoo dacht ik er ook over," hernam de Napolitaan. "Er kunnen evenwel ongelukken gebeuren!.... Veronderstel eens, dat er morgen den Franschman een overkomt, dan zou het een ramp voor de wetenschap zijn!" "Een ware ramp!" herhaalde James Hilton. Hij lachte evenwel daarbij met een boosaardigen lach.
Toen eerst bemerkte hij de afwezigheid van den Napolitaan, wiens slaapplaats natuurlijk leeg was. "Waar zit Pantalucci toch?" vroeg hij. "Weg, vadertje!" antwoordde Li op een zoo natuurlijken toon, alsof de afwezigheid van den Napolitaan ten gevolge van eene afspraak plaats had. "Hoe?.... Wat?.... Weg?" "Ja, vadertje, weg met de drie paarden!"
De arme Kaffer werd wel gehavend bij zijn val. Maar de schrik, die hem beheerschte, hield de overhand zelfs bij dien schok, of beter gezegd: hij werd daardoor verdubbeld. Hij was overtuigd dat het met hem gedaan zou zijn, wanneer hij door den Napolitaan ingehaald werd.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek