Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 oktober 2025
Zijn snelle tusschenkomst had ongetwijfeld Sir Edward Munro van een onmiddellijken dood gered, waarvan we ons allen konden overtuigen. Werkelijk kwam het geschreeuw, dat we gehoord hadden, van een der bedienden van den kraal, die zich in de laatste stuiptrekkingen van den doodstrijd op den grond lag te wringen.
Sergeant Mac Neil en Goûmi waren met ziel en lichaam gehecht aan kolonel Munro. Na in al de oorlogen van Indië aan zijne zijde gestreden te hebben, na hem te hebben bijgestaan in zijne vruchtelooze pogingen om Nana Sahib weder te vinden, hadden zij hem in zijne afzondering gevolgd en zouden hem nimmermeer verlaten.
Voor dezen put waarin de beide vrouwen, de moeder en de dochter, na door de slachters van Nana getroffen te zijn, misschien nog levend waren geworden, kon Sir Edward Munro zijne tranen niet inhouden. Hij viel op zijne knieën op de steenen van het monument neder. Sergeant Mac Neil weende naast hem in stilte.
»Mogelijk, mijn waarde Hod," antwoordde kolonel Munro, »hebben ze hier pas drijf jacht gehouden en zijn de dieren in massa verhuisd. Maar wanhoop niet en wacht totdat we aan den voet van de bergen van Népaul zijn. Daar zult ge naar hartelust aan uw instinct van jager kunnen voldoen."
Kolonel Edward Munro behoorde tot een oude Schotsche familie, wier voorvaderen in de geschiedenis van het Vereenigd Koninkrijk een schitterende rol gespeeld hadden. Hij telde onder zijne voorvaderen Sir Hector Munro, die in 1760 het leger van Bengalen aanvoerde en die juist een oproer moest dempen, dat de Sipayers een eeuw later zouden herhalen.
Hoopte hij nog altijd zich te kunnen wreken? Wat mij aangaat, ik had als een voorgevoel dat een verborgen gedachte den kolonel Munro bezielde en het scheen me toe dat sergeant Mac Neil in het geheim van zijn meester moest zijn. Gedurende de eerste uren van dezen morgen, waren wij bijeen in het salon van het Stoomhuis.
Mac Neil is met een brief voor den gouverneur naar Allahabad vertrokken. In een oogenblik zal ik weten of Nana Sahib zich werkelijk in een van de provincies van het westen heeft laten zien, of hij er nog of reeds verdwenen is." »En zoo hij er gezien is, zoo het feit niet te betwijfelen valt, Munro, wat denk je dan te doen?" vroeg Banks, die de hand van den kolonel greep.
Doch dat was het geval niet met een zekeren Hindoe, of liever Bengali, met een levendig oog en listige gelaatstrekken, die, zonder juist te trachten het te verbergen, ons gedurende onzen geheelen tocht volgde. Toen wij op de kaai van de Mânmênka Ghât aan land stapten, had ik, met Banks sprekende, hardop den naam van kolonel Munro genoemd.
Majoor Munro onderdrukte den opstand met meedoogenlooze gestrengheid, en aarzelde niet dienzelfden dag acht en twintig opstandelingen voor den mond der kanonnen te laten binden, een vreeselijke strafoefening, die gedurende den opstand van 1857 telkens herhaald werd en waarvan die voorvader van den kolonel misschien de wreede uitvinder was.
Dit antwoord van Sir Edward Munro verwonderde mij wel eenigszins. Wat meende hij toch? Had hij slechts toegestemd om die reis te ondernemen met de gedachte, dat het toeval hem misschien beter zou dienen dan zijn wil het vermocht had? Zeide hij bij zich zelven dat, indien Nana Sahib niet dood was, hij hem misschien zou kunnen wedervinden in het Noorden van Indië?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek