Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juli 2025
"Zet wat op, dat de moeite waard is," raadde de booze Heer van Fors. "Zet wat op dat 't geluk kan doen verkeeren." "De duivel hale als ik weet wat dat is." "Speel om je dierbare oogappel, Melchior, speel om je dochter!" "Dat kunt u gerust wagen," zei Gösta lachende, "dien prijs zal ik nooit winnen." De machtige landheer kon niet anders dan meelachen.
"Verroer je niet, of ik schiet!" beet Rob zijn tegenstander toe, en daarna riep hij zoo luid hij kon: "Gabor Gabor! te hulp!" Dadelijk daarop hoorde hij stemmen en voetstappen aan de andere zijde van de deur. "Gauw, Lasco!" werd er geroepen. "Haal den sleutel van de wacht. Melchior, vlieg de galerij op en zorg dat er niemand door het raam ontsnapt. Vooruit Lasco! stommeling! wat sta je te gapen!
De Egyptenaar en de Hindoe zagen elkander aan; de eerste wenkte met de hand, de ander boog ten teeken van goedkeuring en begon: Onze broeder heeft goed gesproken, mochten mijne woorden even verstandig zijn. Mijn naam, broeders, is Melchior. Mijne taal is, zoo al niet de oudste op aarde, dan toch de eerste, waarbij men zich van de schrijfkunst bediende; ik bedoel het Sanskriet van Indië.
Wij groeten monsieur Verbeek, wiens naam als kunstenaar ons reeds bekend is uit de navolgende rijmen van den eerzamen Melchior Fokkens: De kunst in d' avond-stondt der werelt, nu gebooren, Doet met verwonderingh 't Muzyck der klokken hooren, Ons ooren zijn verbaest, den ouden tijd verdwijnt, Vermits een grooter licht in 't nieuwe ons verschijnt.
De groote Melchior Sinclaire had alles wat in huis was, opeengehoopt, in de groote zaal. Duizenden dingen waren er op groote hoopen gestapeld, die tot aan den zolder reikten. Hij was zelf 't huis rond gegaan, als de engel der verwoesting op den dag des oordeels en had alles, wat hij wilde verkoopen, bijeen gesleept.
Gelukkig is deze nog al ruim voorzien van jonge schoonen en men ontmoet er soms onder, die meer waard zijn dan die theaterprinsessen." "En hebt ge er nooit over gedacht u bij dien troep in te werken?" vroeg mijn metgezel. "Moet men zulke buitengewone verdiensten hebben?" "Neen maar, nu nog mooier, gij neemt geloof ik een loopje met mij," antwoordde Melchior.
"God zegen je, jongen," zei hij, "je hebt wel een vrouw met een zakduitje noodig. Als je Marianne kunt krijgen, neem haar dan." En zoo was de zaak al in orde, eer de baron van zijn paard gekomen was. Maar Melchior Sinclaire wist wel wat hij deed, want baron Adriaan was een flinke man. Daarop was de jonge man bij Marianne gekomen en was onmiddellijk met zijn boodschap voor den dag gekomen.
Niemand kwam ooit te weten of Melchior Sinclaire op den stoep gestaan had en door de open deur van de eetkamer Mariannes woorden gehoord had, of dat alleen de lichamelijke overspanning hem een aanval van beroerte bezorgd had. Toen zij buiten kwamen was hij bewusteloos. Zij waagden later niet hem naar de aanleiding te vragen. Zelf liet hij nooit merken, dat hij iets gehoord had.
"Zorg dat het huis weer in orde komt, Gustava," zeide hij, "ik rijd uit om Marianne thuis te halen". "Ja, beste Melchior, ik zal er voor zorgen," antwoordde zij. Daarmeê was alles in orde tusschen hen. Een uur later was de landheer op weg naar Ekeby.
Het schip van Philips den Stoute, waaraan Melchior Broederlam in 1387 te Sluis werkte, was bedekt met blauw en goud; groote wapenschilden versierden het paviljoen op het achterkasteel; de zeilen waren bestrooid met margrieten en de voorletters van het hertogelijk paar, met hun devies Il me tarde.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek