United States or Montenegro ? Vote for the TOP Country of the Week !
Hy kan, met alle kracht, syn tranen niet bedwingen, 1165 Die hem, als tegen danck*, op mont en wangen springen; Hy staet geheel verbaest, hy staet een wijle stil, Onseker wat hy doen, of wat hy laten wil.
Met dat vrou Giomaer haer man dit hoorde lesen, Soo is in haer gemoet een nieu gewoel geresen. 1250 Sy kent het klein çieraet, sy kustet menighmael, En sijght uyt enckel vreught in onmacht op de zael. De lant-vooght recht haer op, verbaest van dese saken, En staet een lange wijl, onseker wat te maken.
't Jacht Victoria worden byden schipper Keyser int eerste, eer noch een schoot geschooten was, seer slechtelyck tegens expresse ordre, al eert in eenich peryckel was, verlaeten ende sonder iets te bergen geruijmpt ende laeten dryven; 't schynt sulcken vreese ofte verbaestheyt in hun luyden is geweest, dat sy nergens naer dan om hun te bergen hebben gedacht; sy luyden seggen wel, dat sij menichte van poppen ende cardoesen hadden geleyt om 't jacht aen brant t' steecken, maer den constabel is nevens den schipper mede soo verbaest geweest, dat hij bij naer niet weet te seggen waer hy de lont geleijt heeft, den vijant roeyde daer mette galleij naer toe, schooten daer op, maer dorsten 't niet aboordeeren; daer naer roeyden een vaertuijch daeraen ende haelden de Prince vlagh, die after aff woey, daer aff, ende soo veel wij consten bemerken lietent doen drijven ende dreeff soolang wijt conden oogen sonder eenich teycken van branden te vernemen; voorwaer een slecht stuck wercks.
Don Ian op dit gesicht is wonderlick verslagen, Noyt was hy soo verbaest* van al syn leven-dagen; Hy staet gelijck een steen met droufheyt overstort, 1055 Eylaes! de jongelingh en weet niet waer het schort. Stracx* riep de jufier uyt: Koomt vanght ons dese bouven, Die met haer vuyl bejagh het gansche lant bedrouven.
Wij groeten monsieur Verbeek, wiens naam als kunstenaar ons reeds bekend is uit de navolgende rijmen van den eerzamen Melchior Fokkens: De kunst in d' avond-stondt der werelt, nu gebooren, Doet met verwonderingh 't Muzyck der klokken hooren, Ons ooren zijn verbaest, den ouden tijd verdwijnt, Vermits een grooter licht in 't nieuwe ons verschijnt.
Ey, seytse, lieve vrient, Hier is geen lichte koy die hoofsche linckers* dient. De joncker als verbaest* van soo gestrenge woorden, Die hem als door het oir tot in het herte boorden, 550 Sagh op het fier gelaet van soo een jeughdigh dier, En voelt te meer de kracht van syn inwendigh vier.