Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 mei 2025
Eindelijk ging hij naar zijn chef en legde de hand op zijn schouder. De professor zag hem aan en stond met moeite van zijn stoel op: "Ga heen, Marcussen en laat niemand bij mij binnen." Dien voormiddag ging de zaak schijnbaar als gewoonlijk.
"Dat is het zeker wel; maar als de fabriek haar schuld aan u had afbetaald, was er zeker geen winst geweest verleden jaar." De professor maakte een ongeduldige beweging. 't Had hem moeite genoeg gekost om met behulp van Marcussen een voordeelige balans voor de fabriek in orde te maken; maar hij wilde liever zijn eigen geld wagen dan bekennen, dat de fabriek onder zijn leiding slecht ging.
"Maar eerst moet u mij vertellen, wat er vandaag op het kantoor gebeurd is? mijn dienstmeisjes beweren, dat er iets gaande is." Ja, was dat ook niet een duivelsch werk! Marcussen raakte hals over kop uit zijn pas opkomende droomen; hij vloekte en sprong van de sofa op en vergat heelemaal zijn deftige manieren. "Wat is er toch? Mijnheer Marcussen! Waarom trekt u aan mijn bloemen? laat dat toch!
En beiden schenen heelemaal de arme Mevrouw Clara te vergeten, die daarboven lag. Eindelijk zei de predikant, terwijl hij een beweging naar zijn borstzak maakte: "U hebt me verleden beloofd me te helpen met het plaatsen van geld, als ik een beetje over had." Op datzelfde oogenblik kwam Marcussen binnen.
"Ja zeker, natuurlijk," antwoordde de professor, die al weer bij zijn lessenaar stond, waar Marcussen wachtte. Nu was de laatste, woeste strijd begonnen voor Carsten Lövdahl. Hij nam geld op naar alle kanten.
En u moogt me gelooven 't is zoo pijnlijk, zoo zwaar voor den professor en voor u, ja, voor Mijnheer Abraham natuurlijk ook." "Maar mijn God Marcussen! schrei je? Wat is er dan? Antwoord dan toch!" "Ja, 't helpt immers niet het voor u te verbergen; we hebben onze betalingen gestaakt." "Gestaakt? wie? wat? ik begrijp er geen woord van."
"Stil, stil! je sloot de deur toch wel? sluit hem af, Marcussen! We moeten 't hoofd niet verliezen, we moeten een uitweg vinden alles kan nog niet verloren zijn, onmogelijk! laat me eens zien, laat me de telegrammen zien allemaal!"
Iedere dag had genoeg aan zijn eigen kwaad en 't was geen gekheid vijf duizend gulden te voorschijn te tooveren naast al het andere wat gedekt en afbetaald moest worden. Ook was 't al vrij laat op den dag. Maar de professor was den laatsten tijd zoo heftig en opvliegend geworden, dat Marcussen, die de vrede liefhad, placht te doen alsof alles van een leien dakje ging.
Ook Marcussen bracht Clara aan den gang; het amuseerde haar hem in een voortdurende verwarring te houden. In 't eerst lette hij niet op haar, anders dan in eerbiedige bewondering voor de mooie vrouw van zijn patroon; maar Clara gaf hem spoedig wat anders om over te denken. Ze kende zijn leven goed en wist, dat hij onder de burgermeisjes in de stad onweerstaanbaar was.
Marcussen voerde zijn plan in een ommezien uit en ging zelf naar de bank van Christensen om het genoegen te hebben daar eenige vriendelijkheden te zeggen. De administreerende directeur kromp dan ook ineen als een worm onder Marcussens scherpe tong, 't was dan ook werkelijk al te dwaas een papier te weigeren, waarop Carsten Lövdahls naam stond.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek