Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 mei 2025
En langzamerhand werd het gewoonte onder de menschen om hun spaarpenningen naar Carsten Lövdahl te brengen; de hoogere rente, die hij gaf maakte, dat de sierlijke "rekening-couranten" van Marcussen verre boven 't spaarbankboekje te verkiezen waren.
"Waar wacht de bode op?" Marcussen fluisterde: "Ik geloof dat hij iets van contant geld zei." De professor week achteruit: "Nu dadelijk! na banktijd? wat zijn dat voor praatjes! Maar wacht Marcussen, laat de bode even gaan zitten." Marcussen ging heen, en de professor wierp de aandeelbewijzen nonchalant voor zich neer en leunde achterover om het gesprek voort te zetten.
"De zaak ons huis Carsten Lövdahl heeft zijn betalingen gestaakt!" Mevrouw Clara gaf een gil die Marcussen de deur uitjoeg. Dat was het eenigste, wat hij niet verdragen kon: vrouwen, die gilden. De dienstmeisjes kwamen toeloopen; Mevrouw lag op de sofa in een toeval of wat het nu was, en was geheel buiten zich zelf. De professor wilde niet boven komen; hij gaf bevel een boodschap naar Dr.
Goedig en hulpvaardig als hij was wenschte Marcussen zeker, dat alle menschen rijk waren, even oprecht als hij wenschte, dat alle meisjes mooi waren. Ook de professor werkte van zijn kant.
Marcussen was een groote, knappe man met een vluggen blik en een tact om met meisjes om te gaan, waar hij door beroemd geworden was. Hij had werkelijk een bizonder slechten naam en zelf placht hij onder vrienden te verklaren, dat hij een apart folio in 't kerkeboek had.
Zijn stem beefde, toen hij bijna plechtig vroeg: "Moeten de papieren van Carsten Lövdahl geprotesteerd worden?" "Ja," antwoordde Marcussen, zonder op te zien. De oude Taraldsen draafde 't kantoor uit, maar op de trap kwam hij den bode van de "Bank op aandeelen" tegen: "Is 't waar? Taraldsen!" "Nu gaat de heele stad!" antwoordde de oude met een wanhopige handbeweging. "Is 't waar? is 't waar?"
Maar eindelijk gooide hij alle telegrammen op een hoop en sloeg er met zijn groote vuist op. Rasmussen kwam met de zwarte leeren tasch om de orders te ontvangen voor de werkzaamheden aan de banken voor dien dag; maar Marcussen verzocht hem met zijn tasch naar den duivel te loopen.
De lange blonde knevel van Marcussen glansde en naarmate zijn positie als de eerste man op 't eerste kantoor van de stad den kring van zijn kennissen uitbreidde, strekte hij zijn werk onder de dienstmeisjes uit tot hoogere kringen en was spoedig de ridder onder de dames.
Clara kwam het te weten doordat ze vond, dat de dienstmeisjes zoo wonderlijk deden; maar toen ze haar vroeg wat er was, kreeg ze geen ander antwoord dan dat er zeker iets beneden in 't kantoor gebeurd was. Ze werd nieuwsgierig, maar ze schaamde zich een beetje voor haar schoonvader en zond een boodschap naar Marcussen. Mevrouw Clara was keurig gekleed in 't bruin.
Maar daardoor werd haar manier van doen zoo wonderlijk gemaakt, dat Abraham eens, na een partij tot Clara waagde te zeggen: "Zeg eens, je verwent ons dien Marcussen." "Wat meen je?" "Je neemt te veel notitie van hem. Hij is immers niet anders dan..." "dan je vaders kantoorbediende? dat was 't zeker wat je zeggen wou; ja, jij meent 't nog al eerlijk met je praatjes over vrijheid en gelijkheid.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek