Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juni 2025
De fabrieksgebouwen zelf waren zoo leelijk en zoo vol roet, dat ze alle mogelijke versiering trotseerden; en Marcussen gaf ze ook intijds op en bracht al wat er was aan kransen en vlaggen bijeen om een groote estrade, die hij in de haast boven op den heuvel had laten opslaan. Van hier kon de spreker de fabriek overzien en zijn stem doen voort klinken over de menigte op de helling beneden.
En zij bogen glimlachend voor elkaar. "Marcussen, we moeten vanmiddag 5000 gulden contant aan den bankdirecteur Christensen betalen. Wil je die som klaar leggen?" De onvervaarde Marcussen, die nooit zijn gezicht vertrok, werd deze keer wel wat beduusd.
Maar nu wil ik weten, wat je mij tegenover Marcussen te verwijten hebt." "Zijn naam..." "Dien ken ik; de meeste mannen hebben geen al te besten naam; wil jij misschien den eersten steen werpen?"
Nu zou 't haar amuseeren dien mooien lompen visch te vangen, om hem te zien spartelen onder haar behandeling van uit de hoogte. En hij beet dadelijk maar ze trok te vroeg aan het snoer. Want hoe weinig fijn Marcussen ook was een vrouw bedroog hem niet gemakkelijk.
Marcussen was aan 't versieren met vlaggen en groen; hij had een paar van de dienstmeisjes van den directeur tot hulp gekregen; en hij hielp ze op en af van trappen en stoelen gedienstig en galant. En de meisjes lachten en gilden zoo'n beetje, en lieten zich in zijn armen vallen en konden niets doen zonder zijn hulp.
Vooral was hij 't met Abraham eens, dat 't dwaas was over een oneerbiedig optreden te spreken, dat moest iets zijn wat Marcussen verzonnen had. Maar aan den anderen kant moest Abraham ook zijn vader hierin gelijk geven, dat hij tenminste niet anders had kunnen handelen.
Sta daar niet als een stok! Wat beteekent dat?" "Professor Lövdahl!" antwoordde Marcussen, en de tranen kwamen hem in de oogen, "dat beteekent, dat we 't niet langer kunnen uithouden." "Wat zeg je?" schreeuwde de professor en stond op, "kunnen we 't niet langer uithouden?
En hij ging zingende heen naar zijn fabriek, nadat hij zijn oogen had verlustigd met dat kleine geelachtig gerimpelde propje, dat in de wieg lag. Daar buiten onder 't volk was hij 't best op zijn plaats. Marcussen was onontbeerlijk op het kantoor in de stad, zoodat het dagelijksch toezicht op het bedrijf op Abraham rustte; dat deed hij ook het liefst.
Kom hier en vertel mij wat er voor onraad is. Waarschijnlijk een van uw eigen geschiedenissen midden in 't kantoor... Hê?" "Neen, waarachtig niet, Mevrouw!" barstte Marcussen uit, "deze keer is 't niet een van mijn eigen geschiedenissen, was het dat maar! Neen Mevrouw, 't is erger o! duizendmaal erger!
Dan kon de professor Christensen onder handen nemen, als zij elkaar eens ontmoetten. Maar daar wilde de professor niet van hooren. Toen de toorn was uitgebarsten bleef alleen de schrik over; en hij begon Marcussen levendig uit te vragen of Fortuna niet iets te goed had in de boeken of contant in de kas.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek