Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juni 2025
En de oude man nam de telegrammen, die in zijn bevende handen ritselden; hij keek nu de een, dan de ander in, legde ze uit over den lessenaar en nam ze weer bij elkaar, tot hij ineen zonk met het hoofd in de handen en luid steunde. Marcussen zei later, dat hij nog liever de aankondiging van de geboorte van een paar tweelingen had gehoord, dan dat hij dit oogenblik moest beleven.
"Neen, verre van daar! 't was een oude afrekening, een liquidatie, eigenlijk een soort vriendelijkheid." "Voor welken prijs heeft de professor ze overgenomen?" "Ik weet het waarlijk op 't oogenblik niet. We zullen 't Marcussen vragen." Maar de predikant hield zijn hand terug, die reeds bij de schel was: "'t Komt er niet zoo veel op aan; zij staan wel een heel eind boven pari."
Zelfs heel verre, kleine bevriende handelshuizen gebruikte hij voor onbeduidende sommetjes; hij spaarde niets, berekende niets meer, sloeg er zich maar door met den trouwen Marcussen, van den eenen dag tot den anderen.
Op een dag, dat Abraham in 't kantoor was, riep zijn vader hem toe: "Heb je wat contant geld om ons te leenen? Marcussen is niet bij kas." "Ik heb niet anders, weet u, dan de spaarbankboekjes voor het bouwfonds en voor..." "Ja geef maar wat je hebt; we geven 't morgen of over een paar dagen terug." Abraham haalde snel zijn kistje uit de brandkast van het kantoor. "Ziehier, Vader!
Marcussen! en dat moeten we tegen contanten inwisselen, nu dadelijk? een dezer dagen?" Het bloed steeg den professor naar het hoofd; hij was zoo in 't geheel niet gewend aan zulk soort verrassingen, dat hij dadelijk radeloos werd. De sombere voorgevoelens, waaraan hij al eens door Christensen's schuld geleden had, kwamen hem nu weer bestormen. Wilde die man hem in 't verderf storten?
Marcussen zag zijn chef aarzelend aan; hij had zijn handelsopvoeding gekregen in zaken, die hun crediet zeer goed tot het uiterste wisten te gebruiken. "Wij gaan naar de Noorsche bank en halen zooveel geld als we willen," zei hij glimlachend. "Maar waar dekken we dat meê?"... Nu vond Marcussen dat 't mooi genoeg was al die onschuld.
Het bleeke, bloed-armoedige meisje van de bals, was in haar huwelijk een vastgebouwde, bekoorlijke figuur geworden. Marcussen was een poos lang in ongenade geweest; nu zou hij weer wat zonneschijn genieten; Mevrouw Clara ging hem tegemoet en reikte hem glimlachend de hand.
Lövdahl werkte verstrooid; keek op de klok boven den schoorsteenmantel, voor den grooten spiegel, of richtte zich een beetje in den stoel op en keek in den spiegel: hij zat graag zóó, dat hij zich zelf kon zien. Marcussen kondigde den bankdirecteur Christensen aan. De professor werd onaangenaam verrast. Wat wilde de bankdirecteur toch vandaag?
Marcussen was er de man voor om zijn crediet te gebruiken, en de professor, die juist in dat jaar veel geld op koren verdiende, werkte met lust en vlijt en vond in Marcussen een medewerker, die hem kon volgen èn zijn plannen uitvoeren, en die dit was 't voornaamste nooit verlegen was om middelen of met vervelende bezwaren aankwam.
De beide heeren aan den lessenaar dachten dadelijk, dat hij een boodschap van boven brengen kwam en hun gezicht veranderde van uitdrukking; maar het was enkel een pak van den bankdirecteur Christensen. De professor maakte het open; 't waren de vijf aandeelen voorzien van de formeele overschrijving. "Hij heeft haast," mompelde de professor geërgerd. "De bode wacht," zei Marcussen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek