Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 mei 2025
"Er is nog iets meer, geloof ik," en mevrouw March liefkoosde de zachte wang, die plotseling bloosde, toen Meta langzaam zei: "Ja, het is heel mal, maar ik wou het toch maar vertellen, omdat ik het zoo naar vind, dat de menschen zulke dingen over ons en Laurie zeggen en denken."
Toen werd Jo angstig en smeekte, dat Meta toch de waarheid schrijven mocht en zelfs Hanna zei "dat ze er eens over denken zou, hoewel er geen gevaar was." Een brief uit Washington vermeerderde nog de algemeene ongerustheid, want mijnheer March was weer ingestort en kon nog in geen weken vervoerd worden.
Een waarschuwende blik van haar moeder sneed alle verdere opmerkingen af, en de heele familie at voort, onder een heldhaftig stilzwijgen, totdat mijnheer March in zijn onschuld begon: "Sla was een geliefkoosde spijs bij de ouden, en Evelyn" hier maakte eene geweldige uitbarsting van lachen een einde aan de "geschiedenis der saladen," tot groote verbazing van den geleerden heer.
"Wat een trotsch, onbehaaglijk wezen is die oudste juffrouw March," was de ongelukkig nog hoorbare opmerking van een der dames, toen de deur zich achter de bezoeksters sloot. Jo lachte stilletjes de heele gang door, maar Amy keek kwaad over de mislukking van haar raadgevingen, en gaf, zeer natuurlijk, de schuld aan Jo. "Hoe kón je me nu zóó verkeerd begrijpen?
Er hadden volstrekt geen plechtigheden plaats; alles zou zoo natuurlijk en huiselijk toegaan, als mogelijk was; toen dus tante March binnenkwam, raakte zij buiten zich zelve van verontwaardiging over 't feit, dat de bruid haar tegemoet vloog en haar naar binnen bracht, dat de bruidegom bezig was een afgevallen guirlande vast te maken, en dat zij door een reetje van de deur den predikant en vader de trap zag opgaan, met een hoogst ernstig gezicht en een wijnflesch onder iederen arm.
"Hoor!" riep Jo, opspringend. Ja, daar klonk een geluid van paardenbellen beneden voor de deur, een kreet van Hanna en Laurie's stem, die op een vroolijken fluistertoon zei: "Meisjes, ze is er! Ze is er!" Terwijl dit alles thuis voorviel, had Amy een moeilijken tijd bij Tante March.
Geen van allen wilde toegeven, dat ze genoeg hadden van de proefneming, maar Vrijdagavond erkende ieder voor zichzelf, blij te zijn, dat de week bijna om was. In de hoop hun het lesje dieper in te prenten, besloot mevrouw March, die veel van een grap hield, een waardig slot te maken aan de zaak.
"Ja, ik moet linnen keper hebben, een pakje naalden van nommer negen, en twee el smal bruin lint. Heb je je dikke laarzen aangedaan en iets warms onder je mantel?" "Ik geloof het wel," antwoordde Jo afgetrokken. "Wanneer je soms toevallig mijnheer Bhaer tegenkomt, brengt hem dan mee op de thee; ik verlang bepaald den goeden man eens weer te zien," voegde mevrouw March er bij.
Maar je bent moedig voortgegaan, en ik geloof, dat de pakken mooi op weg zijn af te vallen," zei mijnheer March, terwijl hij met vaderlijk welgevallen de vier jonge gezichtjes aankeek. "Hoe weet u dat? Heeft Moeder u daarvan verteld?" vroeg Jo. "Niet veel, maar aan den weerhaan ziet men, uit welken hoek de wind waait, en ik heb vandaag verscheiden ontdekkingen gedaan."
Voordat mevrouw March nog kon antwoorden, ging mijnheer Laurence voort met een eigenaardig knikje en glimlachje: "Ze hoeven niemand te zien of te spreken, maar kunnen ten allen tijde overloopen, want ik zit toch in mijn studeerkamer aan den anderen kant van het huis; Laurie is veel uit, en de dienstboden hebben na negen uur niets meer te maken in de zitkamer."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek