Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 mei 2025
Jij gaat naar tante March, en ik kom je elken dag halen om te wandelen of te rijden, en we zullen een hoop plezier samen hebben. Is dat niet beter, dan hier te zitten pruilen?" "Ik wil niet weggestuurd worden, alsof ik in den weg loop," snikte Amy op beleedigden toon. "Maar mijn lieve kind, het is om je gezond te houden. Je verlangt toch niet ziek te worden, is 't wel?"
"Je hoefde je niet egoïstisch te voelen, mijn kind, want je hadt geen behoorlijke winterkleeren, en je hebt ze zoo eenvoudig mogelijk voor eigen, zuur verdiend geld gekocht," zei mevrouw March met een blik, die Jo's hart goeddeed.
Hij droeg hem in zijn vestjeszak, en eens viel hij er uit, en toen Teddy er hem mee plaagde, erkende Brooke dat hij erg veel van Meta hield, maar er niet over durfde spreken, omdat zij zoo jong en hij zoo arm was. Vindt u dat niet verschrikkelijk?" "Denk je, dat Meta van hem houdt?" vroeg mevrouw March met een bezorgden blik.
Juist toen het gezelschap de deur uit zou gaan, riep ze op dreigenden toon over de leuning: "Het zal je berouwen, Jo March! dat beloof ik." "Malligheid!" antwoordde Jo, de deur toeslaande. Ze hadden een genotvollen avond, want de "Zeven Kasteelen aan het Kristallen Meer" waren zóó tooverachtig, zoo wonderschoon, als men maar verlangen kon.
Ik dacht wel, dat er iets kwaads broeide; ik voelde het, en nu is het nog erger dan ik dacht. O, ik wou maar, dat ik zelf met Meta trouwen kon en haar zoo veilig in de familie houden." Mevrouw March glimlachte bij de gedachte aan zoo'n eigenaardige schikking, maar hernam ernstig: "Jo, ik vertrouw je, en verlang, dat je er vooreerst nog niet met Meta over spreken zult.
Mijnheer March geleidde met trots mevrouw Laurence; mevrouw March leunde even trots op den arm van "mijn zoon", de oude heer bood Jo den arm met een zacht en hartelijk: "Nu moet jij mijn meisje zijn," en een blik naar het ledige hoekje bij den haard, die Jo noopte met bevende lippen te fluisteren: "Ik doe mijn best haar plaats te vervullen, mijnheer."
Mevrouw March wierp het briefje in het vuur, stak het geld in haar zak, en ging met vast opeengedrukte lippen voort met haar toebereidselen, op een manier, die Jo zou begrepen hebben, wanneer ze er bij was geweest.
Ik was zoo flauw het aardig te vinden, dat niemand er iets van wist; en terwijl ik er over dacht, welk antwoord ik geven zou, voelde ik mij net als de meisjes in boeken, die zulke dingen ondervinden. O, Moeder, ik ben er wel voor gestraft; ik durf hem nooit weer aan te zien." "Wat heb je hem geantwoord?" vroeg mevrouw March.
Toen dokter Bangs dien morgen kwam, beschouwde hij Bets aandachtig, hield haar gloeiend handje een oogenblik in de zijne, legde het toen zachtjes neer, en zei fluisterend tot Hanna: "Als mevrouw March haar man verlaten kan, moet er om haar geschreven worden."
Mevrouw March wilde geen oogenblik Bets' zijde verlaten, maar sliep in den grooten leuningstoel, gedurig wakker schrikkend om naar haar kind te kijken, haar aan te raken en zich over haar heen te buigen, als een gierigaard over een herwonnen schat.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek