Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 21 juli 2025
Dit tooneel is door velen gehoord en gezien. Allen geven de gravin gelijk. De ondankbaarheid en harteloosheid van de kavaliers tegenover de Majoorske heeft de algemeene verontwaardiging gewekt. Maar Gösta Berling is in die dagen gevaarlijker dan een wild dier in het bosch. Sinds hij van de jacht is thuis gekomen en Marianne niet meer op Ekeby vond, is zijn hart één open wonde.
De dochter van den predikant te Broby, die sinds October bij haar geweest was op de hoeve in de Elvedalsbosschen, zat naast haar in de sleê en wilde gaarne de reis verhaasten; maar zij kon de oude niet verhinderen de paarden te laten stilstaan en iederen voorbijganger aan de sleê te roepen, om naar nieuws te vragen. "Hoe gaat het hier in Löfsjö?" vroeg de Majoorske.
Dat was het gezicht van de Majoorske van Ekeby. En nu voelde de jonge vrouw, dat het met haar genoegen voor dien avond gedaan was. Men kan nog wel blij zijn, als men de smart niet ziet, maar ze alleen hoort bespreken, als iemand, die ver weg is. Maar moeilijker is het de vreugd des harten te bewaren, als men van aangezicht tot aangezicht tegenover het bitter lijden staat.
Weet je nog hoe het mij ging? Herinner je je den Kerstdag op Ekeby nog? Herinner je je mijn gevangenschap op het landgoed van den leenman?" "Ach, Majoorske," zei de gravin, "wij, zondaren, gaan hier naast elkaar zonder geluk. Ik pas hier op, dat de vreugde zich niet neerzet aan onzen haard. Gelooft u niet, dat ik naar huis verlang?
Bij dat woord heft de Majoorske het hoofd en vat weer moed. "Jij zult van hier, vóor ik ga! Meen je dat ik voor jou wijk," zegt ze. En zij gaat van de deur weg. De Majoor antwoordt niet; maar hij volgt elke beweging, die zij maakt, met de oogen, gereed om toe te slaan, als ze zonder dat niet gaan wil.
Kom eens hier, jij, die den naam wilt nalaten, dat je de redder van het volk waart. Nu moet je hooren hoe het je oude Majoorske gegaan is, die je verlaten en veracht rond hebt laten loopen. "Eerst zal ik je vertellen, hoe het mij ging, toen ik in dit voorjaar bij mijn moeder thuis kwam; want je moet het slot van die geschiedenis weten. "Het was Maart.
"Ik ben geen zelfmoordenaar. Ik ben een ter dood veroordeelde. Maak mij den strijd niet te zwaar. Ik kan niet leven. Mijn lichaam heerscht over mijn ziel; daarom moet ik dien vrij laten en haar naar God laten gaan." "Zoo? Geloof je dan, dat ze bij God komt?" "Vaarwel, Majoorske Samzelius.... ik dank u." "Vaarwel, Gösta Berling."
Zacht slopen de beide vrouwen van 't eene vertrek naar het andere. De Majoorske sprak met haar herinneringen. 't Meisje zuchtte en jammerde niet, maar groote tranen rolden aanhoudend over haar wangen, terwijl ze haar meesteres volgde. De Majoorske liet de linnenkast en de zilverkast opendoen en streek met de hand over de fijne damasten tafellakens en over de prachtige zilveren kannen.
""Is mevrouw de Majoorske dan niet tevreden met haar huwelijk?" vroeg zij toen." ""Ja, zeker," antwoordde ik, "nu ben ik tevreden. Ik zal altijd tevreden zijn, als ik gehoorzaam aan den wil van mijn lieve ouders." "Zij vroeg toen of het de wil van mijn ouders was, dat ik schande over hen en mijzelve bracht en mijn man bedroog.
Ik dacht aan de Majoorske, die zij in de gevangenis lieten versmachten." De kleine graaf richtte fier zijn stijf lijfje op en hief zijn oudemannetjeshoofd zoo hoog mogelijk. "Wij, kavaliers," ging Beerencreutz voort, "staan niemand toe ons te hoonen. Wie niet met ons dansen wil, moet met ons rijden. Er is de jonge gravin niets kwaads gebeurd, en daarmee is 't uit."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek