United States or Mauritius ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ellendige gebreken, die rustig hadden moeten verborgen blijven tot het einde toe: stijve achterpooten, manke voorpooten, spatten en gehoest komen nu aan het licht. De staljongens hebben de paarden toch allen ingespannen en komen nu aan de Majoorske vragen, waar Gösta Berling in moet rijden, want ieder weet, dat hij in de slee van de Majoorske naar Ekeby is gekomen.
"Kort daarna gingen de kavaliers naar de smidse. Al het werk daar stond nu stil, maar zij wierpen nieuwe kolen en nieuw ruw ijzer in den oven en bereidden het om gesmolten te worden. Zij riepen de smeden niet: die waren naar huis gegaan, om Kerstmis te vieren, maar zij werkten zelf. Als de Majoorske maar leven bleef tot de groote hamer in beweging kwam, dan zou die wel voor hen tot haar spreken.
Vele kavaliers hebben al geleefd en zijn gestorven op Ekeby. Hun namen zijn vergeten en zij hebben geen plaats meer in de harten der menschen; maar de Majoorske heeft de voertuigen bewaard, waarin zij naar Ekeby kwamen. Ze heeft ze allen bijeen in het oude wagenhuis. En daarbinnen staan zij stil en laten de stof dicht op zich neervallen.
't Is de oude liefde, die jubelt in de stem der Majoorske, die straalt uit haar oogen. Zij ziet haar man voor zich, met omhoog geheven, gebalde vuist; schrik en verachting leest ze op al die gezichten om zich heen. Ze voelt, dat het laatste uur van haar macht geslagen is, maar ze kan toch niet laten er in te genieten, dat ze vrij spreken kan over de schoonste herinnering van haar leven.
De dochter van den predikant te Broby, die zij had opgeleid tot een bekwaam dienstmeisje, ontving haar. "Mevrouw is zoo hartelijk welkom," zei het meisje en kuste haar de hand. "Doe het licht uit," zei de Majoorske. "Meen je, dat ik hier den weg niet kan vinden zonder licht?" En toen begon zij haar wandeling door het stille huis. Zij ging van den zolder tot den kelder om afscheid te nemen.
Zij wilde hem hun hooren verbieden ooit weer hun voeten in haar huis te zetten. Zij wilde hem de bedienden zien roepen en de kavaliers aanwijzen als mannen, die zij nooit meer binnen de poorten van Borg mochten laten komen. Zij wilde hem zijn verachting hooren uitspreken, niet alleen voor wat zij haar gedaan hadden, maar ook voor hun gedrag tegenover de Majoorske, hun weldoenster.
Bij die tonen heeft Gösta Berling de gravin Dohna ten dans gevoerd. Marianne Sinclaire en haar aanbidders dansten er op. En de Majoorske van Ekeby heeft er zich bij op de maat bewogen, toen de mooie Altring nog leefde. Zij ziet ze voorbij zweven, paar aan paar, jong en schoon. Een stroom van vroolijkheid ging uit van haar naar hen, van hen naar haar.
De Majoorske voelde voor zich uit en raakte bij toeval 't gezicht van 't meisje aan. "Schrei je?" vroeg zij, want haar hand was nat van tranen. Toen barstte het meisje in luid weenen uit. "Ach mevrouw, lieve mevrouw," snikte ze, "zij vernielen alles. Waarom gaat mevrouw van ons weg en laat de kavaliers het heele huis bederven!"
Zoo'n fijn, klein dametje past niet bij je. Zij heeft te veel geleden hier, in 't berenland. Zij verlangt naar haar licht tehuis! Je moet haar laten gaan. Daarom zal ik je Ekeby geven." Maar nu kwam gravin Elisabeth dichter bij en knielde voor 't bed van de Majoorske. "Ik verlang nu niet meer, Majoorske. Hij, mijn man heeft het raadsel opgelost en het leven gevonden, dat ik leven kan.
Ach, mijn vriend, hoe dank ik je voor alle vreugd, die je me geschonken hebt." Zulke woorden en nog veel meer zou men willen zeggen. Maar de Majoorske lag in een gloeiende koorts, en de stemmen der kavaliers konden haar niet bereiken. Zou zij dan nooit te weten komen, hoe zij gewerkt hadden, hoe zij haar arbeid overgenomen en Ekeby's eer gered hadden? Zou zij dat nooit te weten komen?
Woord Van De Dag