Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juli 2025
»O neen, oom Kloppers," zeide Marling met warmte; »zij zal niet verkwijnen in de goudstad. Ik zal over uw veldbloemke de wacht houden, en het beschutten voor de hitte van den dag en de koude van den nacht. En gij komt elk jaar in Johannesburg eenige weken logeeren, en gij zult u verkwikken aan den glans van uw veldbloemke!" Maar de oude Voortrekker schudde het hoofd.
»Omdat het hem na de harde woorden, die er gevallen waren, onmogelijk was, Waterfontein voorbij te rijden," meende de grijsaard. Er volgde een pauze. »En waarom maakte Jack Williams den omweg?" vraagde de oude Kloppers opnieuw. »Hoe kan ik dat weten!" zeide Reinard Jansen. »Kon hij soms het gezicht der verbrande woning niet uitstaan?" zeide Kloppers.
Grootvader Kloppers zag in Johannesburg en in de omstreken van Johannesburg veel, dat hem nieuw was, vooral een der in exploitatie genomen goudmijnen, die hij bezichtigde, wekte zijne warme belangstelling. Nu, zoo'n goudmijn is ook de bezichtiging waard. Met een bak, lift genaamd, daalt men loodrecht in den donkeren schoot der aarde.
Doch de stelligste plannen kunnen schipbreuk lijden, en reeds zes weken was de Engelschman de gast van Vredenoord. Lena's blauwe oogen hadden er schuld aan, en grootmoeder Kloppers, wier oogen oud begonnen te worden, keek op d
»Dat hebt ge," zegt ze met hartelijke deelneming. Zwijgend tuurt Marling naar de verte; de oude droefheid komt weer boven, en er parelen tranen in zijn bruine oogen. »En hoe maakt het uw broeder Eduard?" vraagt Lena na eene nieuwe pauze. »Eduard is een groot en beroemd oogenarts geworden," antwoordt Marling, »en ik moet u en de familie Kloppers zijne bizondere groete overbrengen.
Hij wilde haar troosten, maar de troost bestierf op zijn lippen. Hoe zou hij ook troosten was zijn hart niet verscheurd? Doch de kleine werd iets rustiger; het sloot de oogen en sluimerde in. Jan Kloppers stond op. »Moet het?" zeide Geertrui met moede stem. »Ja," zeide hij, »het moet laat een Kaffer komen!" Een der Kaffers kwam. »Neem den Zwarte van den stal," zeide Kloppers, »en zadel hem vlug!"
»Neen," roept Reinard Jansen met harde stem, »ze is niet denkbaar!" doch Dirk Kloppers zegt geen woord. »Ik meen, dat ze wèl denkbaar is en uitvoerbaar ook," gaat Marling voort met den gloed der overtuiging. Hij houdt even stil; zijn oog glijdt over de vergadering heen, die met aandacht, neen in spanning luistert, en aan het einde der tafel staat Lena.
De jonge Persen maakten zich vroolijk over de groote, bijkans overdrevene zindelijkheid van ieder huis in het bijzonder en zelfs van de straten. De schilden op de deuren en de kloppers schitterden in het zonlicht; de schilderingen op de muren, balkons en kolommen waren zoo frisch en helder, als had men er zooeven de laatste hand aan gelegd.
Op dit oogenblik echter snelde Geertrui naar buiten en riep: »Ach Jan, Kareltje vraagt weer naar je!" De bedroefde vader ging naar binnen. »Pake, hier blijven," fluisterde het kind, en zocht de hand van zijn vader. Kloppers zette zich weer neer bij het ledikantje en nam de hand van den kleinen koortslijder in de zijne. Nu was het kind weer bedaard. Doch de plicht, de ijzeren plicht gebood.
Slechts Frits blijft door zijn zwakte, gevolg van het bloedverlies, aan den ziekenstoel gekluisterd. »Wat brengt ge?" vraagt Reinard Jansen, doch hij behoeft het niet te vragen. In de schitterende oogen der binnenkomenden ligt alreeds het antwoord. »God de Heere gaf ons een volledige zegepraal," zegt de grijze Kloppers. »En niemand is ontkomen niemand!" roepen de anderen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek