Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 juni 2025
Op dit oogenblik sloeg het twaalf uren. Hilbert zag, dat het kaboutertje van zijn beenen sprong, een langen neus maakte, en weg-ijlde. Hij begreep, wie hem zoo leelijke poets had gebakken. Toen riep hij naar binnen, dat men 't pak zou reiken, en hij kleedde zich aan, om zijn vonnis te vernemen. Dat was lang niet malsch! Waarom hij zoo laat kwam?
Benieuwd om dit verschrikkelijk feest, dat ik nog nooit had gezien, bij te wonen, kleedde ik mij haastig aan en begaf mij naar de inquisitie. Er waren in de straten, waar de processie langs moest gaan verhevenheden opgesteld, waarop men voor geld kon plaats nemen. Weldra zag ik de Dominicanen, die voorop liepen, voorafgegaan door de banier van de heilige inquisitie.
Nu kleedde ik mij uit, maar ik hield mijn broek aan, want ik was door mijn Liliputsch proces wel voorzichtig geworden. Ik waadde naar de boot toe en was nog op ongeveer 100 Meter er van af, toen moest ik zwemmen.
Schip in zicht! het woord had een magische uitwerking. Op eens waren het vaderland en alle vrienden mij zoo nabij, alsof ze de handen naar mij uitstrekten. Schip in zicht! In alle haast kleedde ik mij. Toen ik klaar was, stond ik een oogenblik stil voor het portret van Frithiof Nansen. Het was alsof het portret levend was geworden, alsof het mij toeknikte. "Ik wist het wel", scheen het te zeggen.
Een vaal masker van violet, met groote, nat vlammende oogen, met dikke, blauwe aderen aan de slapen, zichtbaar kloppend onder het fijne floers van de huid ... Zoo mocht Frank hem niet zien. Maar toch moest hij het vragen. O God, tòch moest hij vragen! Hij ging naar zijne kamer, kleedde zich uit, legde zich rillend te bed, maar hij sliep niet en luisterde of de voordeur open zoû gaan.
Voor Rabelais was het een voorwerp van spot geworden, dat men naar de symbolische beteekenis der kleuren vroeger zijn pages kleedde, zijn handschoen borduurde en wat niet al. In de veertiende en vijftiende eeuw nam die kleurensymboliek in het amoureuze leven een gewichtige plaats in.
Den volgenden dag, 17 November, voelde ik bij mijn ontwaken, dat de Nautilus onbeweeglijk stil lag; ik kleedde mij haastig aan, en ging naar de zaal; daar wachtte mij kapitein Nemo. Hij stond op, groette mij, en vroeg of het ons aangenaam was hem te vergezellen.
Een gedachte schoot door haar hoofd als een vlam: "hij had afscheid van haar genomen, er was iets niet in orde, ze moest terug." Kalm waschte ze haar gezicht wat en kleedde zich weer aan. "Ik heb iets vergeten, over een half uurtje ben ik weer terug." Om acht uur stond ze weer voor zijn deur en schelde. Geen gehoor. Ze schelde nog eens en maakte toen resoluut de deur met den sleutel open.
Ze bestelde sieraden, ze kocht ringen en halskettingen, armbanden en juweelen sterren maar dat alles was van koper en glas en zij kleedde het, zooals de hulpzoekenden het ware en echte beeld gekleed hadden. Toen het beeld klaar was, nam ze een naald en grifte in de kroon: "Mijn rijk is slechts van deze wereld." 't Was alsof ze vreesde, dat ze zelf niet meer beeld van beeld kon onderscheiden.
"Ja Vader," zei Jantje, die blij was, dat het zoo goed afliep. "Maar van Frans en Klaas is het een gemeene streek." "Dat is het," zei Dik. Jantje stapte in de kar en reed naar het vlot terug, waar Karel op de natte plunje paste. Jan kleedde zich weer behoorlijk aan, en reed naar huis terug.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek