Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 mei 2025
En mijn vriend Milosh van Potzerye is ook nog in uw kasteel, maar ik geef hem volmacht zijn eigen aangelegenheden met u in persoon te regelen, want in wat hij ook eischt, stem ik toe." De vrouw van den generaal zond onmiddellijk de verlangde hoeveelheid goud. Daarna nam zij de sleutels van de kerkers en liet de helden vrij.
Hare smart was verdwenen, hare oogen begonnen te glinsteren, haar hart klopte hoorbaar ... en haar ontsnapte een schallende kreet mengsel van blijdschap en van angst toen zij in de halve duisternis des kerkers het vermagerde gelaat van haren man ontwaarde. Zij sprong hem aan den hals en bezwijmde bijna van ontsteltenis op zijne borst.
Misschien waren het wel vrienden en bewonderaars van Rosza Sandor, die, toen de cholera op het hevigst woedde, wisten te bewerken dat in drie steden van Hongarije de gevangenen op vrije voeten werden gesteld, onder voorgeven dat de epidemie in de kerkers een brandpunt zou kunnen vinden, van waar zij zich verder door het land zou verspreiden!
Hij deed meer; Hij maakte mij tot het werktuig in Zijne hand om een gevallen ziel te behouden, en deed mijn lijden strekken tot de ontdekking van een geheim, dat anders wellicht verborgen ware gebleven. Het vasten gewoon, verduurde ik de ontbering van voedsel met gelatenheid; maar de deelgenoot mijns kerkers kon minder weerstand aan zijn nooddruft bieden.
"Hij is te Dordrecht, in een der kerkers van Crayenstein, het slot, dat door Heer Aloud bewoond wordt. Ziet gij nu nog het onmogelijke van uw plan niet in?" "Op Crayenstein?" vroeg Fulco ontsteld. "Ja, op Crayenstein," herhaalde Heer Otto. "Toch zal ik het beproeven," hernam Fulco, "al moet het mij ook het leven kosten.
Wanneer ik met mijn dochter in Frankrijk gegaan ben om de Koning hulde te bewijzen, heeft hij ons allen gevangen genomen, mijn ongelukkig kind treurt nog in de kerkers van het Louvre. Dit alles weet gij, want gij waart de trouwe gezellen van uw Vorst.
De opperbevelhebber heeft hen in de diepste kerkers van zijn kasteel geworpen, ongezonde holen, waar het stilstaande water tot aan de knieën reikt en de beenderen van krijgslieden zoo hoog opgestapeld liggen, dat zij tot de schouders van een held reiken.
"We zijn aan het einde van de gang," fluisterde hij, "en bevinden ons hier ongetwijfeld vlak bij de kerkers. Zouden we geen licht maken?" "'t Zal het beste zijn. In donker althans kunnen we niets doen. Ik geloof, dat we hier geheel alleen zijn. Niemand zal het ons kwaad maken." "Dat is zoo," sprak de grijsaard, "maar licht is gevaarlijk. Toch moet het, Wolfgang." Spoedig was de lamp aangestoken.
Zij hadden geleefd en waren gestorven zonder ander levensdoel dan de zaak te dienen. Zij hadden zichzelf gegeven, gestreden en volhard toen alles donker was, toen de zege oneindig veraf scheen. Hun liefde voor de menschheid had niet gewankeld, hun trouw geen oogenblik gefaald. Ik zag ze in de bevrozen wildernissen van Siberië en in de kerkers van den tzaar, gesard, mishandeld door ruwe bewakers.
Elk zal weggaan met een stuk van mijn leven. Zal ik dan niet bezwijken, niet sterven? O, God, hebt Gij ons geheel verlaten? Is er geen medelijden meer in den hemel voor rampzaligen als wij?" De deur des kerkers werd geopend, en de sleuteldrager, die tot dan vóór het kijkgat op wacht had gestaan, trad binnen. "Het halfuur is verloopen," zeide hij. "Vrouw, kom, volg mij zonder uitstel."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek