Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juli 2025
En als zij dan gezongen had haar droeve liederen en ook haar gedwongen vroolijke liederen, dan kon zij soms zwijgend bij het klavier blijven zitten, met de lippen nog half geopend, als luisterde zij diep, diep inwendig naar gedachten, die zij de hare voelde tegemoet treden Het ontging Kaja niet dat Peter Dam den laatsten tijd wonderlijk veranderd was.
Voordat hij van huis ging, had hij overal het licht aangestoken. In de gezellige, kleine vestibule brandde een geel lantaarntje en in de zitkamer brandden er kaarsen in oude koperen kandelaars. Kaja kon een kreet van bewondering niet onderdrukken toen zij "de verrassing" zag. Haar stralende oogen gleden van het eene oude, uitgesneden meubel, naar het andere.
Kaja sloeg haar oogen neer zij had een blik uit de oogen achter de brilleglazen vóór haar opgevangen, waarin zij ongeveer hetzelfde las, als zij nu voelde. Zij schaamde zich over haar eigen vader. "Is hij dan in 't geheel niet hier geweest?" stamelde zij. "Neen maar hij zendt zijn broer," klonk het korte antwoord.
Vrijmoedig slingerde hij zijn arm om haar middel en Kaja hoorde hen zacht lachen, toen zij haar voorbij gleden. Fluisterend keken de menschen hen na. Zij verborg zich achter den boom, waartegen zij leunde, en wachtte, tot zij terugkwamen. Zij deed dit machinaal weg, niet omdat zij 't eigenlijk wilde, maar omdat iets haar dwong te blijven.
Doch Kaja's oogen stonden zóó vol tranen, dat zij niets zag. "Moeder! Arm, lief moedertje!" was alles, wat zij kon uitbrengen. De zieke was dicht naar haar toe gekomen en zeide toen, plotseling wantrouwend: "Want je bent toch wel een bedelaarster, zeg?" Kaja greep haar magere handen en bedekte ze met kussen. "Ja," zeide zei snikkend, "ik ben een bedelaarster.
Toen zij aan het gesticht kwamen, lieten zij Helle aan een verpleegster over en gingen samen naar de ziekenkamer. Buiten de deur bleef Kaja even stilstaan en haalde diep adem. "Ik ben bang," zeide zij "ik ben bang voor den dood." Op zijn eigenaardige, vertrouwelijke manier nam hij haar hand in de zijne en als altijd kalmeerde haar dit.
Zachtjes lichtte hij haar hoofd op en wilde haar in de oogen zien. Doch dit gelukte hem niet, want haar oogen stonden vol tranen. Hij kuste ze weg, zoodat zijn lippen er zout en nat van werden. "Kaja," zeide hij, "in de liefde mag je je nooit met minder dan het allerbeste tevreden stellen. Denk daar altijd aan.
Hij voelde onwillekeurig hoe zijn tegenwoordigheid een schaduw wierp over de drie gelukkige menschen daar binnen, doch hij deed alsof hij 't niet bemerkte en wendde zich dadelijk tot Kaja, zeggende: "Je hebt er zeker niets op tegen, dat ik eens naar den jongen kom zien?" "Neen, volstrekt niet. Is 't niet heerlijk dat hij weer op is?" Zij sprak op gedwongen vroolijken toon.
De inhoud der gedichten, der fantasieën was van hem, de vorm slechts was van een ander. Van dat oogenblik af hoorde het "Gedenkboek" hem dubbel toe, en de gedachten die het inhield, herkende hij gaarne voor de zijne. Nooit had hij een ander een oog in het boek laten slaan dan Kaja, die van kind af bij hem binnenliep, zoowel in zijn woning, als in zijn hart.
Toen zeide zij, met een stem, waarin zoo'n ernstige aanklacht lag, dat hij die wel voelen moest: "Als u mij niet in die verhouding tegenover oom Frans geplaatst had, zou alles nu geheel anders wezen. En," voegde zij er na een oogenblik bij "ik heb er dikwijls over gedacht, of u au fond niet de oorzaak van moeder's ziekte was." "Maar Kaja!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek