Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juli 2025
Kaja en oom Frans zaten aan den oever toe te luisteren. Zij dachten hetzelfde en voelden hetzelfde. De liefde bond hun zielen samen. Het gezang van de babbelende beek aan hun voeten was hun de schoonste muziek, die hun innigste gevoelens scheen uit te drukken en waar zij een weerklank van hun geheelen levensloop in meenden terug te vinden.
De visschersvrouw had overal in de kamer gele narcissen neergezet. Op de vensterbanken, op de tafels, kransgewijze op het witte tafellaken en zelfs om de oleografieën aan den muur. "De lucht is bijna te sterk," zeide Kaja, terwijl zij met haar mouw er een paar weg streek. "Ik heb nog nooit zooveel narcissen bij elkaar gezien." "Ik houd er veel van," zeide oom Frans, terwijl hij er een paar opnam.
"Het is alsof de heele natuur een eerestoet voor je heeft opgesteld! Ik heb nog nooit zoo'n voorjaar gezien! Je kunt tevreden zijn over je huwelijksreis, hoe kort die ook is." Kaja genoot met diepe teugen van de frissche voorjaarslucht, die door het open raampje naar binnen stroomde. "Ja, wat een zaligheid, hier vijf dagen lang te zullen blijven," zeide zij.
Toen Kaja nog een kind was en later als heel jong meisje, had hij soms zelf denzelfden angst gehad; daarom had hij haar met opzet van den omgang met haar moeder teruggehouden. Voorzichtig en zorgvuldig had hij haar alle pijnlijke indrukken bespaard, totdat zijzelf beslist verlangde, hem naar Oringe te volgen.
"Weet u nog wel, oom Frans?" "Ja, dat heb ik je zelf geleerd, heel lang geleden!" antwoordde hij. "Heel lang geleden," herhaalde zij. En aan haar voeten wuifde het schoone waterlisch... De beek kabbelde en het riet suisde.... De laatste dagen van Augustus ging oom Frans naar de stad terug en toen bleef Kaja alleen achter.
Hij was nooit beminnelijker dan wanneer zijn ijdelheid voldaan was en hij had genoeg artistenbloed in zich, om zijn ijdelheid niet belachelijk te doen schijnen. Oom Frans stond dien avond op het punt zijn hart aan hem te verliezen en Kaja keek hem aan met oogen, die gelukkiger stonden dan zij in vele maanden gestaan hadden.
En alsof hij zijn naam had hooren noemen, begon Helle op hetzelfde oogenblik duchtig in zijn wieg te trappelen en gaf door een paar korte, besliste kreten, zijn wensch te kennen om er ook bij te zijn en Kaja haastte zich hem op te nemen. Zij tilde hem op haar schouders en danste met hem de kamer rond.
"Dat zou ik meenen," zeide ik, "het is haast al te mooi;" maar toen had u hem eens moeten hooren lachen, toen hij zeide: "Ja, ja, u weet niet wat een lief gezichtje zich daar in zal moeten kunnen spiegelen." Kaja stond op. Zij kon het niet langer uithouden, kon juffrouw Rasmussen niet langer aanhooren. Een oogenblik heerschte er volkomen stilte, alleen het tikken van de klokken hoorde men.
Hoog, daar waar de zon schijnt ver, ver de wereld uit." "Ver ver " herhaalde Helle. Het klonk zoo mooi, vond hij, net als een sprookje, zooals vader vertellen kon, en voorloopig stelde hij er zich mede tevreden. Maar kort er na trok hij haar weer bij de hand en zeide hij, gejaagd ademhalend: "Zoo ademde vader, toen we in den trein zaten." Zonder te antwoorden staarde Kaja hem aan.
Kaja maakte zich zachtjes uit zijn omhelzing los en antwoordde: "Ja, wij denken ook niet, wij leven als twee groote kinderen. Als jij niet over het theater vertelt, dan praten we over liefde, en als we niet over liefde praten vertel jij van het theater."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek