Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juni 2025
"Ik vind 't hier heel gezellig," zeide hij, terwijl hij zich koesterde in al de warme vrouwenblikken, die hem toegeworpen werden, terwijl zij de eetzaal door liepen. Zij gingen samen aan een tafeltje zitten. Vlak over hen zat één der actrices van het theater. Vertrouwelijk knikte zij Peter Dam goedendag. Kaja zag het en een onaangenaam gevoel ging haar door de leden.
Hij keerde met haar naar het park terug, en dicht bij den ingang gingen zij op een bank zitten. "Is 't nu beter?" zeide hij en aan den toon van zijn stem voelde zij, hoe lief hij haar had. En meer was er niet noodig, om haar in een hevig snikken te doen losbarsten. Zij had hem te lang gemist. Verschrikt sprong oom Frans op en zeide troostend: "Mijn lieve, zoete Kaja! Mijn eigen, lieve Kaja!"
"Vader lief!" knikte Helle toestemmend en streelde liefkoozend met zijn kleine, witte handjes den arm van oom Frans. Doch iedere liefkoozing, die het kind aan hem gaf, was Peter Dam een klap in zijn gezicht, en daarbij was hij niet van plan den moed zoo gauw op te geven. "Je vergist je bepaald in de situatie," zeide hij tegen Kaja met een poging, om uit de hoogte te spreken.
Wilde zij absoluut die vijfhonderd kronen niet hebben enfin, dan zou hij ze wel gebruiken. En fluitend liep hij de trap af. Kaja had een paar regels aan oom Frans geschreven, waarin zij hem in weinige woorden het voorgevallene vertelde en hem verzocht, een kleine woning voor haar en het kind te huren.
Oom Frans zat aan den anderen kant en over het doodsleger staken zij elkaar de handen toe. Zoo zaten zij zwijgend, de verandering die komen zou, af te wachten. Ieder maal dat Kaja haar hoofd wilde afwenden, fluisterde hij: "Neen, blijf haar aanzien, je moet haar gezicht zien als de ketens vallen." En met tegenzin gehoorzaamde zij hem.
Kaja barstte in tranen uit lang en hevig weende zij met de handen vóór haar aangezicht tot de zieke onrustig begon te worden en zeide: "Ik kan je niet troosten, al mijn troost is weg." Toen legde oom Frans zijn hand krachtig op Kaja's schouder en zeide: "Houd je nu in! Laat haar nu gelukkig sterven!" En oogenblikkelijk stond Kaja op, droogde haar oogen en ging op een stoel naast het bed zitten.
"Het verdriet is een heiligdom, waar men niet met anderen binnentreedt. Het is een toevluchtsoord van hen, die eenzaam zijn " Kaja bemerkte, dat, als zij in dien tijd met iemand sprak er altijd één zin was, die bijna allen, zonder onderscheid, voor haar herhaalden: "Je hebt toch je herinneringen om op te leven!"
Peter Dam's geest heerschte nergens in den edelen stijl en de rechte lijnen der kamers de familie Halling was het, die er haar karakteristieken stempel op had gedrukt. Oom Frans betrapte zichzelf op een wonderlijke vergissing. Het was hem, alsof hij het toekomstig huis voor Kaja en zichzelf in orde maakte.
Kaja had een gevoel in haar keel, alsof zij stikken zou zij wilde iets zeggen, doch op hetzelfde oogenblik kwam de verpleegster zachtjes aan de deur en wenkte haar met den vinger op den mond om stil heen te gaan. Kaja begreep, dat zij gaan moest zonder afscheid te nemen, en vertrok zoo zacht mogelijk.
In de laatste dagen van October, toen de avonden regenachtig en koud begonnen te worden en zij voortdurend den dichten bladerregen tegen de ruiten hoorde, keerde Kaja naar huis in de stad terug. Peter Dam ontving haar met zichtbare verlegenheid, sprak gedwongen over honderd dingen tegelijk en deed een onhandige poging, om zich voor het kind te interesseeren.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek