Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juli 2025
"Ik liep en liep om ze te ontvluchten, maar altijd rammelden ze achter mij aan. En nu zullen ze vallen, zeg je? O, wat een groot, onmetelijk geluk!" Oom Frans keek haar vlak in 't gezicht, waar de dood al zijn kenteekens gedrukt had. "Ja," zeide hij met warme stem, "nu zullen we u gelukkig zien." Kaja lag op haar knieën bij het bed en drukte haar hoofd vast in de kussens.
Kaja antwoordde niet. Zij zat naar de voetstappen van oom Frans in de andere kamer te luisteren. En toen glimlachte zij. Het leven van toen en nu, was zóó opvallend verschillend, dat zij zelfs op dit oogenblik, dat haar gemoed overliep van verdriet, glimlachen moest. Op hetzelfde oogenblik begon Helle vreeselijk te hoesten en vloog zij op om hem te helpen.
"Het is wonderlijk," zeide hij, "ik dacht juist hoe goed zij altijd geweest was. Als zij vóór God's rechterstoel stond en haar gevraagd werd: "Wat hebt gij gedaan?" dan zou zij kunnen antwoorden: "Ik heb nooit iets dat leefde, met voeten getreden." En er zijn er niet veel onder ons die hetzelfde zeggen kunnen." Kaja keek hem aan, met tranen aan haar lange oogwimpers.
Zij had een gevoel alsof zij in een kerk stond en ging plotseling, zonder een woord meer te zeggen, weg. Toen Kaja hem een paar dagen later een hand gaf, zeide zij plotseling: "Wat zijn je handen den laatsten tijd toch verbazend hard geworden!" "Vindt je?" antwoordde hij, terwijl hij met verlegen blikken naar zijn handen staarde.
De oude vrouw bij de bron knikte hen toe en zeide: "Nu is Mevrouw zeker wel blij dat Mijnheer gekomen is?" terwijl zij oom Frans met haar gulsten glimlach aanzag. Kaja knikte slechts en liep door, terwijl het bloed haar naar de wangen steeg. Voor het eerst voelde zij zich achteruit gezet door het bewustzijn, dat haar man haar veronachtzaamde.
Juffrouw Rasmussen sloeg haar oogen neer voor den onnatuurlijk stralenden blik, dien haar jonge meesteres op haar richtte, terwijl zij in zich zelf dacht: "De hemel beware haar voor krankzinnigheid!" Ondertusschen had Kaja den bouquet van de tafel in haar handen genomen, en geheel vergetend dat er anderen tegenwoordig waren, zeide zij in zich zelf: "Dat heeft hij zelf uitgekozen."
In het kleine, afgelegen dorpskerkje in het Zuidwesten van Sjælland, dat Kaja voor haar huwelijksplechtigheid had uitgekozen, scheen de zon vreedzaam op de witgekalkte muren en tusschen de reten van de oude grafsteenen, die er in gemetseld waren. Het was één van die weinige voorjaarsachtige dagen, die Maart te genieten geeft.
"Wat doet hij toch?" zei Kaja, terwijl zij opsprong. Doch oom Frans lachte en zeide: "Hij telefoneert zeker in zijn slaap; je moet weten, dat hij verleden week met mij in de stad was en mij hoorde telefoneeren. En sinds dat oogenblik heeft hij niet anders gedaan. Hij maakt een touwtje aan een spijker in den muur vast en dan begint hij! Laten we maar eens kijken neen, de bengel is klaar wakker!"
"Welkom!" zeide zij, diep nijgend; maar toen zij de versteende uitdrukking op Kaja's aangezicht zag, schrok zij zoo hevig, dat zij de bloemen op den grond liet vallen. "Heere God, waar is Meneer!" zeide zij. "Ik heb hem juist naar de kerk gebracht," antwoordde Kaja met een stem, die zóó vreemd en zoo afgrijselijk toonloos klonk, dat zij het zelf hoorde. "O, onze lieve, jonge Meneer!
Toen zij ontbeten hadden, wilde Kaja dadelijk naar het strand, maar oom Frans zeide, dat hij eerst een brief moest schrijven, dus dat zij maar met Helle vooruit moest gaan, dan kwam hij wel na. Toen ze weg zou gaan, gaf hij haar een kus op haar hand juist daar, waar haar ring zat, en lachend kuste zij hetzelfde plaatsje.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek