Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juli 2025
"Maar 't is niet onmogelijk, ik ga van den winter ook op de slöjdschool." "Warempel? Maar waarom?" "Och, zoo maar voor mijn plezier!" Zij vroeg niet meer, en hij zette kalm zijn arbeid voort. Doch hoe langer de dagen werden, des te meer was er dat hij absoluut klaar moest hebben, en zoo gebeurde er wat nog nooit gebeurd was hij veronachtzaamde Kaja en Helle hij had geen tijd meer voor hen over.
"En daar de kleine amor aan den ingang van het paradijs!" zeide oom Frans. En tegelijkertijd keek hij Kaja met zulke blikken aan, dat zelfs Helle er een beetje jaloersch van begon te worden. Kaja had haar glas opgenomen en hield haar oogen onafgewend op oom Frans.
Zij ging weer naar den spiegel en haalde een nieuw versiersel voor den dag. "Vindt je niet, dat het mij goed staat?" zeide zij, terwijl zij het op haar borst hield. "Kom eens kijken!" Maar Kaja verroerde zich niet. Zij was op een stoel bij de deur neergezonken en bleef daar vóór zich uit zitten staren.
"Helle, Helle, kijk eens naar de spreeuwen!" Kaja had de gordijnen op zij getrokken en wees naar twee zwarte spreeuwen, die in den hollen stam van een ouden appelboom uit volle borst zaten te zingen. "Haast je, dat je aangekleed komt en naar buiten kunt gaan!" Dadelijk was Helle het bed uit en stond op een stoel bij het raam.
Er groeien rozen tegen den muur en het ziet uit op een groot klaverveld zoo hoog opgeschoten, dat men er tot de knieën in verdwijnt en u houdt immers zooveel van klaver? Kom dus maar, als u kunt! Kaja." Zij begreep zelf niet, wat een votum van vertrouwen zij hem gaf, toen zij dien brief verzond doch hij begreep het en stelde haar vertrouwen niet teleur. Zoodra de scholen sloten, kwam oom Frans.
Fijne antieke meubelen erfstukken uit den boedel van zijn grootouders en oude snuisterijen uit zijn eigen jonggezellen-leven, alles was bestoven en oud en veelal in stukken geweest, doch nu had oom Frans alles zelf gelijmd en bijgewerkt en opgepoetst. Geen wonder dat Kaja altijd als zij zeide dat zij hem bezoeken wilde, ten antwoord kreeg: "Nog niet, het ziet er nog zoo ongezellig uit."
Doch die oogenblikken werden haar al meer en meer ondragelijk. Zij hoorde voortdurend zijn stem, en af en toe maakte hij het kind met opzet aan 't huilen, in de hoop, dat door zijn luid om "moeder" roepen, Kaja wel voor den dag zou komen. Zij werd nog zenuwachtiger dan vroeger en voelde hoe het haar krachten ondermijnde. Helle's ziekte had een heilzamen invloed op haar geoefend.
"Ik houd van je," fluisterde zij; "ik had eens een klein meisje, dat op je leek. Maar zij was veel schooner, versta je want zij was een vorstenkind. Zij kon mij net zoo kussen als jij, met haar armen zoo om mijn hals gekneld " Kaja durfde nauwelijks ademen en nog veel minder opzien. "Herinnert u zich haar nog?" zeide zij met een stem, die van aandoening trilde. "Toe, vertel me iets van haar."
Indien Kaja de kracht gekend had van haar eigen verlangen en zich bewust was geweest, hoe pijnlijk dat in haar binnenste zou rondwoelen, dan zou zij zeker zichzelf het genoegen van de korte bezoeken van oom Frans niet ontzegd hebben. Als lichtpuntjes hadden zijn schaarsche visites over haar eenzamen levensweg gestraald. Nu ontwaakte zij altijd met een gevoel van gemis.
Peter Dam was op dit oogenblik even mooi als twee jaar geleden. De frissche wind had zijn wangen hooger gekleurd en zijn muts zat zóó ver op zijn voorhoofd, dat men niet zag hoe dun zijn haar geworden was. Hij deed een paar mooie streken op het ijs en ging toen af op een jonge, blonde dame in blauw wandelcostuum. Kaja kende haar goed. Het was één van haar oude schoolvriendinnen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek