Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juli 2025
De kleuters worden opgetild, de grooteren klimmen op stoepen en karren, in lantaarnpalen, in boomen om toch maar goed dat lieve Kindje in haar witte jurkje en hoedje te zien. Ons dierbaar Prinsesje! De gansche stad jubelde nogmaals. Geen zanghulde, maar een onafgebroken gejuich van heel een bevolking klonk den gelukkigen Ouders tegen.
Jean Valjean mompelde: "Hoe dom is men! Ik dacht dat ik haar niet weer zou zien. Verbeeld u, mijnheer Pontmercy, dat, juist toen gij binnenkwaamt, ik bij mij zelven zeide: 't Is gedaan. Ziedaar haar jurkje; ik ben een ellendig mensch; ik zal Cosette niet wederzien; dit zeide ik op het oogenblik, dat gij de trap opgingt. Hoe dwaas was ik!
"Wie is uw zusje?" vroeg men hem... Wie vroeg dat? Stil, val 'm niet in de rede, laat Wouter voortgaan. "Ik weet niet wie dat vroeg. Maar 't jongetje zei dat z'n zusjen... 'n blauw jurkje droeg, en kuiltjes in de wangen had... Net als Emma. Ja, net als Emma. "Men zei hem dat er in den hemel 'n klein meisje was, dat er juist zoo uitzag.
Hij neemt dan een besluit en laat haar vertrekken. Voor haar vertrek uit Vaucouleurs ondergaat Jeanne in haar uiterlijk een belangrijke metamorphose. Zij legt het sjovele roode jurkje, waarin zij gekomen is, af en kleedt zich in een volledig, fonkelnieuw page-costuum, dat de bewoners van Vaucouleurs voor haar hebben laten maken.
Dit kleine vrouwtje, dat voor de eerste maal van haar leven tot een vreemde spreekt, heeft er dadelijk alles van begrepen, leunt tegen haar kameel en neemt de natuurlijkste houding aan, dus de meest boersche, met haar melkpot in de hand en haar voet in de lucht, klimt dan op het dier, gaat languit liggen tusschen den last, laat haar lange beenen zien, zet haar voeten stevig vast, schikt haar katoenen jurkje en verdwijnt in de vlakte.
Verbeeld u eens, Mevrouw, dat uwe twee kinderen van u afgenomen en verkocht werden." "Wij kunnen ons gevoel niet met dat van die soort van lieden vergelijken," antwoordde de andere dame, nog altijd bezig met het jurkje. "Inderdaad, Mevrouw, als gij zoo spreekt, moet gij niets van hen weten," zeide de eerste dame met warmte. "Ik ben onder hen geboren en grootgebracht.
Met vochtige oogen en een dankbaar, gelukkig hart bezag ik gisteren het jurkje, en telkens weer moet ik het zien! Daar spreekt zooveel uit! Moedertje liefste! U heeft er uw dochter zóó gelukkig meê gemaakt. Het beeldige ornamentje zal ik later uw kleinkind om den hals hangen, als het niet meer op zijn jurkje kan gedragen worden.
Seigneur Robert, hoewel voor geen kleintje vervaard, staat het eerste oogenblik toch eenigszins verwonderd tegenover Jeanne; de verschijning van dit jonge meisje, gekleed in een eenigszins armoedig rood jurkje, en dat hem zonder eenige inleiding, op kalmen en beslisten toon een opdracht geeft voor den dauphin, overvalt hem wel wat onverwacht.
"Jou rakker!", dreigde hij boos. Zij liet zich niet foppen, zag an 't gekijk van z'n oogen dat-ie niet kwaad was, gierde kinderlijk-valsch over 't bruin bij z'n snor. Ze zaten samen op 't bed, de man de haren verward, de borst half ontbloot 't kind bleekjes en klein, 't jurkje gescheurd en verschoten, de kousjes van gaten doorvreten. Hij zoende haar op 't strooperig wangetje.
De handjes kleefden in 't rotsel, grabden er in, besmeerden 't jurkje, sapten het slijk in de zwarte knijpvingers. De oogen groot, vochtig, keken zonder begrijpen naar de pijp en het vierkante gat. "Ga je weg, Moosie" snauwde Saartje: "mot je d'r invalle!" "Ta... Ta!... Ta!", dwong 't kind, de handjes strekkend naar 't riool.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek