Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 mei 2025
Spoedig werd ik verzocht beneden te komen. Een stuk ham en een gebraden kip lieten zich den hongerigen jonker goed smaken; en toen er eenige glazen madera bij verwerkt werden, rees de barometer van mijne stemming even hard, als de zijne daalde. »Kom, kapitein," zeide ik, een vol glas omhooghoudende, »op een langen en bloedigen oorlog!"
De andere stadspoorten en het Stadshuis worden bezet en als de morgen aanbreekt, is de stad in handen der vijanden, zonder dat er één doode gevallen is. Aan tegenweer is niet gedacht, men kende het aantal Hoekschen niet, en bovendien, velen in de stad maakten gemeene zaak met Jonker Frans. Deze stond aan den Coolsingel, op dezelfde plaats, waar thans de korenmolen »de Hoop« gevonden wordt.
"En wat kost deze dolk?" vroeg de schildkaap, terwijl hij op het voorwerp zijner keus wees. "Ik zal het u dadelijk zeggen, Jonker. Deze zijde, Edele Vrouwe? 't Is een duur stuk, maar in schoonheid en deugd vind het zijns gelijke niet. Het moet eigenlijk drie pond kosten, maar..." "Drie pond?" riep de edelvrouw uit. "Dat is een hooge prijs, kramer."
Ik zal ze u nog dezen avond verschaffen; laat ons als vrienden scheiden, en tegen negen uren zal ik u mijn knaap zenden, die u voeren zal waar ik u op dat uur zal verwachten." Bij deze woorden stak hij Alonzo de hand toe, die haar werktuiglijk aannam. "Vaarwel, edele Spinola, tot hedenavond!" en hiermede verliet de jonker haastig de kamer.
"Ja men haalt die zaken liever niet op, maar...." "Nee natuurlijk; maar....?" "Ze moet toen zeer veel geconverseerd hebben met een zekeren jonker Lasure, later getrouwd met een freule Leeuwenhuis. Enfin, juffrouw Armelo kwam toen ziek in Romphuizen terug." "Ziek....?" "'t Heette toen tering. Enfin, als het kind maar een naam heeft."
Dat geloof ik niet; want zij heeft heel goed geweten, wie jonker van Zonshoven was en wat zij ook op dit punt van hem zou te wachten hebben, en het heeft haar niet afgeschrikt, zooals gij ziet; daarbij, behalve dat zij wat kwelziek viel, was zij vrijgevig genoeg omtrent het gevoelen van anderen.
"Ulrica's hart rechtvaardigt mij," zeide Joan, terwijl zijn oogen fonkelden en hij met drift de hand van Geertrui greep. "Dan ach!" vervolgde hij, de armen weder latende vallen, op een somberen toon: "wat is de meening van Ulrica voortaan voor mij?" "Zeg dat niet, Jonker! Wij zullen, Ulrica en ik, den Baron zoo lang bidden en smeeken, dat hij de geheele zaak maar blauw blauw laat."
Alleen laat ik je niet gaan; dat is eens vooral bij mij bepaald; want je hebt nu zoo lang op je eigen beenen rondgezwalkt, Jonker! dat ik voor den tijd, dat je hier zijt, je kameraad wel weder wezen mag." "En ik herhaal nogmaals ernstig, Bouke! dat ik u verzoeken moet, mij te verlaten, ik moet iemand alleen gaan spreken."
"Juist! ik had hem gewond, en zoo ik meende doodelijk: en om die reden ontvlood ik de straf, op het tweegevecht gesteld; doch dat blijft onder ons." "Natuurlijk!" zeide Mom: "ik zou u zelfs raden het voor u te houden, eer men u in 't aangezicht logenstrafte!.... doch dat is om 't even: gij hebt dus nog een oude veete tegen dien Jonker?"
"Och Geert!" snikte het kind: "het was Joan, die...." "Joan is stout, mijn diefje; daar moet je niet om grienen." "Neen Geert! maar hij zal weer zoet zijn: hij heeft het mij beloofd." "Wat beduidt dit geweld?" vroeg Reede, die inmiddels was boven gekomen: "wat is hier gebeurd?" "Zij was bij den jonker," zeide Bouke, "en...." "Bij Joan? En wat deed zij daar?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek