Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 oktober 2025
Ik ben bang voor de hel." "Neen, lieve, neen; je gaat naar den hemel." Jane lag een poos stil. Toen zag Beatrice de bleeke lippen bewegen en bracht haar oor aan den mond van het kind. "Zult ge bij mij komen?" fluisterde Jane; "ik ben bang om alleen te gaan."
Dan weerklonk het sein... Opeens was het of de gansche landstreek woelde en golfde... En boven die bewegende donkere massa's flikkerden en wemelden de wapens in de gloeiende morgenzon als flitsende stralen en spattende zilvervonken... Arm Rusland! dacht moeder Jane bij den aanblik van die ontzettende strijdkrachten.
Zij laat nu den ouden Ros het briefje lezen. Maar de veteraan schudt glimlachend het hoofd: »Ze hebben je bang willen maken, moeder Jane. Een misselijke laffe streek, da's zeker! Maar maak je nou heusch toch niet zoo ongerust. Dit huis is immers onbewoond; wie zou het dan in de lucht laten vliegen, als we het zèlf niet deden?... Nou ja, misschien lijkt het schrift een beetje op dat van je zoon..."
Zij had gezien dat Owen Davies met haar zuster gesproken had, en hoewel zij niet dichtbij genoeg was geweest om de woorden te verstaan, vermoedde zij er de beteekenis wel van. Beatrice kleurde even, iets wat zoomin de opmerkzaamheid van haar zuster als van Geoffrey ontsnapte. "Ik ga Jane Llewellyn bezoeken," antwoordde zij.
Aanvankelijk bleef alle onderzoek vruchteloos. »Ik geef het op!" zei Ros al tegen Reinier. »Maar kijk eens! wat heeft moeder Jane daar gevonden? Daar is vast iets bijzonders, want haar zoon staat er bij met een gezicht als rook bij ossengebraad." Reinier keek in de aangeduide richting en zag de marketentster zich bukken tot een poging, om een zwaar stuk puin weg te wentelen.
»Jongens, ga eens even mee!" zei Ros. »Moeder Jane schijnt onraad ontdekt te hebben!" Met hun vieren kwamen zij in de keuken. Daar toonde de marketentster aan de soldaten het verspreide haardvuur, hun vertellend hoe zij het geheel anders verlaten had. Ook wees zij de asch en stukken houtskool op den vloer. »Da's verdacht!" zei Ros.
Het was nog vroeg genoeg om gauw even met den brief naar de Vermaats te gaan. Daar hoorde zij, dat ook Reinier geschreven had. Toen zij echter vertelde, tot welk besluit zij gekomen was, deed het echtpaar alles, om moeder Jane daar weer van terug te brengen.
»Neen, jongens, zóó gaat het niet!" zei moeder Jane, toen eenigen van haar troepje met het bijeengebrachte dennenhout reeds een vuur wilden maken: »We moeten eerst de sneeuw wegvegen!" »Dat is gemakkelijk genoeg gezegd," meende een der soldaten, »maar, waarmee?" »Wel, met bezems natuurlijk!" »Die we niet hebben!" gromde een ander.
"Loodjes waar zijn die voor?" zeide Ophelia. "Wij koopen loodjes van haren meester en zij geeft ons brood daarvoor." "En zij tellen mijn geld en mijne loodjes als ik tehuis kom, en als het niet uitkomt slaan ze mij halfdood." "Dat is uw verdiende loon," zeide Jane, het snibbige kamermeisje, "als gij hun geld besteedt om u dronken te drinken; en dat doet zij, Juffrouw."
»Er is toch niets gebeurd?" riep moeder Jane, toen zij nog maar nauwelijks zijn gezicht gezien had. »Het ergste wat ons nog overkomen kon!" zei de kreupele somber: »De conscriptie wordt ingevoerd!" Hij liet zich in zijn stoel neer, de kruk ruw naast zich in den hoek werpend. Moeder Jane verbleekte. De conscriptie!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek