Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 oktober 2025
Den 21sten October vertrokken de Keizer en de Keizerin weer uit Amsterdam, om hun tocht naar de Hollandsche departementen voort te zetten. Den laatsten dier zelfde maand verlieten zij het Hollandsche grondgebied en keerden over Wezel en Keulen naar Frankrijk terug. Zesde Hoofdstuk. Moeder Jane neemt een kloekmoedig besluit.
Jane Llewellyn was het krankzinnige kleine meisje, waarvan melding gemaakt is. Tot op dit oogenblik had Beatrice er niet aan gedacht haar te bezoeken, maar zij wist, dat haar zuster haar daarheen niet zou volgen, omdat het kind Elisabeth niet kon uitstaan. "O, ik dacht, dat je misschien uit wandelen ging." "Later ga ik misschien wandelen," antwoordde Beatrice kortaf.
Als ik Jane en Rosa school wilde leggen, hoevele scholen zijn er dan in de Noordelijke staten, die haar zouden opnemen? Hoevele familiën die haar zouden willen hebben? En toch zijn zij zoo blank als menige vrouw in het Zuiden en Noorden. Gij ziet, Nicht, ik wil dat ons recht gedaan worde. Wij zijn in eene slechte positie.
Toen kwam het gesprek op het groot aantal gekwetsten. »Eén ding helpt," zei de grenadier: »er is hier ten minste geen gebrek aan hospitalen, zooals in Wilna." »Neen," bevestigde moeder Jane, »vijftien steenen gebouwen, die niet verbrand waren, hebben ze daarvoor ingericht; zelfs Fransche brandewijn, wijn en geneesmiddelen zijn er gevonden..."
Want de loting zou deels in de Amstelkerk, deels ten raadhuize plaats hebben. Op straat zagen Jane's oogen nog rood van het schreien dat zij gedaan had. Maar moeder Jane was waarlijk in dit opzicht de eenige niet. Dien morgen bleek de stad vòl van vrouwen, die in gezelschap van lotelingen, met roodbekreten oogen over straat gingen.
Jane heeft weer een aanval van razernij en spreekt over de hel en zoo wat, en de dokter zegt dat zij sterft. Kunt gij komen, juffrouw, en zien of gij iets doen kunt om haar tot bedaren te brengen? De dokter zegt dat het een zaak van leven of dood is." Beatrice glimlachte droevig; zaken van leven of dood waren in de lucht. "Ik zal komen," zeide zij, "maar ik kan niet lang blijven."
Aanvankelijk meenden moeder Jane en haar zoon, voorloopig in een herberg hun intrek te nemen, doch de Vermaats wisten te bewerken, dat zij net zoo lang van hun gastvrijheid zouden gebruik maken, tot zij een geschikte woning hadden gehuurd. Zestiende Hoofdstuk. Oranje boven! Den volgenden dag mochten Bert en Bruno, tot straf voor hun laat thuis komen, de deur niet uit.
Ook moeder Jane was begonnen, haar armen jongen nog een woord van troost toe te snikken; maar ongeduldig duwde een der gendarmen Willem naar binnen. »Allo, vooruit! Je kunt hier den heelen dag niet blijven staan janken!" schreeuwde hij ruw. Met vreemdstrakken blik liep Willem nu dóór.
Het kind sprak blijkbaar oprecht, en Jane zeide nu met een schamperen lach: "Och Juffrouw, zoo zijn er hoopen. Speculanten koopen ze goedkoop als ze klein zijn, en brengen ze groot voor de markt." "Hoelang zijt ge bij uwen laatsten meester geweest?" "Weet niet, Juffrouw." "Is het een jaar, of langer of korter?" "Weet niet, Juffrouw."
»Zouden wij de rest van den tocht maar niet te voet afleggen?" stelde Jakob voor. »Me dunkt, in den loop van den dag zullen wij het corps van Ney toch wel ingehaald hebben." »Mij best," zei moeder Jane. »Ik ben verstijfd van de koû en een flinke lichaamsbeweging zal goed doen!" »En de paarden?" vroeg Reinier.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek