United States or North Korea ? Vote for the TOP Country of the Week !
Nochtans heeft Geiger ook een enkel keer wel eens gevoelig vertaald, zóó dit van Samuel Nagdilah, dat zie overigens volgende noot indien men aan de gevaren en verzoekingen van 's mans schitterende maar benijde positie denkt: een traditioneel-Joodsch vizier onder een Mohammedaansch vorst, zéér aandoenlijk is: Ueber der Zeiten Krümmung Ewigem Leben zu reit' ich Und zu dem Paradiese Ueber die Hölle schreit' ich....
Al hangt d'r eine vlerk d'r voor niemendal bij, sie shaff noch zoo'n bischen, oend früher, als sie noch moneten hatte, war sie schplendied. Daarom bin ich wieder in die koenst jegaan!
Haar stem klinkt een weinig geraakt. "Ben je boos?" vraagt Tournel. Zonder antwoord op deze laatste woorden te geven, zet Augusta zich aan de piano, preludeert even en slaat dan met vaste hand eenige akkoorden aan. Genoeglijk glimlachend knikt Tournel zijn ouden leerling toe, als het meisje met haar krachtige altstem begint te zingen: Ich grolle nicht.
Of: Ach, du meine liebe Cousine, wie du göttlich chouchouirst! Auf und nieder ... nieder und auf! Wenn du einmal unsern sehr verehrten Vetter mit Usurpationsminen, Kaiserliche Majestät, so am Kördelchen hieltest und chouchouirtest? Nu spreekt 'n prinsje: Auf Ehre, Durchlaucht sind zum küssen adorable! Nur der Respekt widerhält mich ... auf Ehre! Clotho, ich beehre mich Ihr Sclave zu sein.
Maar... nu moet hij toch weg: »Ik doe het voor uw eer, het morgenlied van de wachter heeft al weerklonken." En wenend blijft zij alleen achter: »nû lige ich liebes âne reht als ein senede wip."
"Van jou, Löbell," antwoordde Dorus lachende, terwijl hij met welgevallen zijn viool beschouwde. "Von mir das soll der teufel! Ich wol, dat ich 't zoo kon, versta je?" "Och kom, Löbell!" "Waar hèv je die noten van dat schtuk?" "De noten? Wat bedoel je?" "Ich betoel die moesiek. Ist es gedruckt?" "Wel neen!" antwoordde Dorus verwonderd.
Altfriesisches Wörterbuch, Vorrede, § 33: »Dieser alten Friesischen Sprache, welche nunmehr völlig ausgestorben ist," en § 34: »Die Sprache des gemeinen Mannes, in der Niederländischen Provinz Friesland, und besonders in Hindelopen und Mulquerum nennt man die Friesische. Ich habe mich darauf nicht einlassen können, damit ich das Neuere nicht mit dem Alten verwechsele."
De ambtenaar-aan-'t-tafeltje neemt mijn ingevulde formulier aan, kijkt het door, staat op en gaat naar de andere kamer.... Wat blijft hij lang weg...... dat lijkt mij geen goed teeken. Eindelijk komt hij, geeft mij het boekje terug: »ich kann Ihnen das Visum nicht geben.... Fahren Sie über England zurück, wenn Sie nach Hause wollen.«
Het bittere gevoel van geen thuis te hebben heeft hij gekend, hij smacht er naar eindelik eens niet zijn brood bij vreemden te eten, maar nog eenmaal zijn voeten onder zijn eigen tafel te steken en als gastheer begroet te worden door zijn vrienden, en wanneer hij eindelik op latere leeftijd een stukje land heeft weten af te troggelen, kent zijn vreugde geen grenzen. »Ich han min lehen, al die Werlt, ich han min lehen" en nu vreest hij geen vorst meer in zijn tenen!
Hij voelt zulk een gedicht heel wat sterker dan de vroegere minnezangers als iets dat besteld is en noemt het zijn taak in die toonaard en die geest te zingen zoals het volk het wenst: »swie sî sint, sô wil ich sin, daz si niht verdrieze mîn."
Woord Van De Dag