Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juni 2025
En de oude man had de trekken van zijn vader, het jongmensch leek op hem en de naam door den ouden grijsaard weenend uitgesproken was de zijne! De lichten in het huis aan den overkant werden uitgedaan, de muziek en het gedruisch hielden op, maar Ibarra hoorde nog de angstkreten van zijn vader, die den zoon zocht in zijn laatste ure.
De stilte had haar hollen adem over Manila laten gaan en alles scheen te slapen in de armen van het niet. Men hoorde het hanengekraai afwisselen met de klokslagen der torens en met het klagelijk roepen van den druiligen schildwacht. Een stukje maan begon zich te vertoonen. Alles scheen te rusten, ja, zelfs Ibarra sliep ook reeds, wellicht vermoeid van de reis.
Dat is 't zelfde als het kloppen van dat hart te doen ophouden, 't licht te benemen aan dien geest! Maria Clara was een even goed en vroom Christin, als een liefhebbende dochter. Niet alleen de kerkelijke ban over Ibarra vervulde haar met angst: het bevel en de bedreigde rust van haar vader eischten thans het offer harer liefde. Ze besefte nu de kracht dezer neiging meer dan ooit te voren.
Ibarra volgde hen, zijn bedienden verbijsterd achterlatend. Wat was er intusschen van Elias geworden? Toen hij Crisóstomo's huis verliet, liep hij als een bezetene zonder te weten waarheen hij ging. Hij stak de velden over, en kwam aan 't bosch in een heftige opwinding.
Ibarra lieten de woorden en de toespelingen volmaakt koud: hij dacht aan een huisje op den top van een berg, en zag Maria Clara in een tuin. Dat beneden in 't dal de menschen met elkaar harrewarden, wat kon 't hem schelen! Padre Salvi had tweemaal het belletje laten luiden, doch dit was olie op 't vuur: Fray Dámaso was koppig en maakte zijn preek nog langer.
Ibarra verontschuldigde zich: hij moest den volgenden dag naar San Diego.... Een knecht van 't café "la Campana" kwam zeggen dat het eten klaar was. De menschen defileerden naar binnen, waarbij de dames, vooral de Filippijnschen, zich herhaaldelijk lieten bidden. Het feestmaal.
"Ik heb 't wel gezegd: meneer Ibarra ging tegen zijn zin naar beneden. Ik heb 't wel gezien!" "De doode is maar een inlander!" "Laat 't feest doorgaan! Kom, muziek! We krijgen den doode niet weer levend met treuren. Capitán, hier moeten de noodige maatregelen genomen worden... Laat de baas hier komen!... De baas van 't werk moet in hechtenis genomen worden!" "Ja, in 't blok!" "In 't blok!
Maar u moet me niet de mooie gelegenheid benemen, om te doen zien, dat, zoo de gerechtigheid kan straffen, ze ook weet te beloonen, en dat ze niet altijd 'blind' is." De woorden tusschen aanhalings-teekens waren op beteekenisvolle wijze, met verheffing van stem uitgesproken. "De heer Don Juan Crisóstomo Ibarra wacht de orders van Uwe Excellentie!" zeide zijn adjudant met luider stem.
Hei, muziek, muziek! De baas in 't blok zetten!" "Meneer de alcalde," zeide Ibarra op ernstigen toon: "Als we door treuren de doode niet weer kunnen opwekken, krijgen we dat zeker nog minder gedaan door iemand gevangen te laten nemen, van wien we in 't geheel niet weten, of hij schuldig is. Ik sta borg voor zijn persoon, en verzoek hem in vrijheid te laten, voor de eerste dagen ten minste."
"Meneer de alcalde", zeide Ibarra zacht, "worden die klappen uitgedeeld als straf voor gedaan kwaad, of alleen voor plezier?" "U heeft eigenlijk gelijk, meneer Ibarra!" antwoordde de gouverneur, die de vraag gehoord had. "Dat...barbaarsche gedoe verbaast iedereen die uit andere landen komt. 't Moest verboden worden."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek