Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 november 2025
Begin dus met de toebereidselen tot het huwelijk." »Daar ben ik reeds mee begonnen, mijnheer Sylvius," antwoordde Hulda, »al sedert drie weken." »Best, ga er maar mee voort." »Voortgaan!...." antwoordde Joël, »alles is klaar!" »Wat? Alles? Het bruidskleed, het keurs met de zilveren haken, de gordel met de hangers?" »Ja, zelfs de hangers."
Een teeken, dat de goede jongen u liefheeft." »Maar.... gij zijt dus niet ongerust over dat uitblijven, Joël?" »Volstrekt niet, zusjelief. Waarom zou ik mij verontrusten? Zeg Hulda?" »Och, ik wilde, dat ik uwe gemoedsstemming konde deelen!" sprak het meisje met een diepen zucht. »Er valt geen onrust te koesteren.
Hoeveel moeite de professor zich ook gaf, om overtuigend te spreken, Hulda en Joël gevoelden toch, dat hij, in weerwil van alles, niet meer zoo boud sprak als hij deed, voordat hij den brief uit Bergen ontvangen had. Helaas, het moest erkend worden, dat die brief, hoe voorzichtig ook gesteld, weinig hoop overliet.
»Maar spreek dan toch, moeder!" zei Joël, die op vrouw Hansen toetrad en hare handen van haar gelaat poogde te verwijderen. »Joël!.... broeder!...." riep Hulda. »Heb toch medelijden met haar.... ik smeek u.... wees toch kalm!" Vrouw Hansen stond daar nog altijd met gebogen hoofd. Zij durfde haren zoon niet aanzien.
»In ieder geval, vrouw Hansen," hernam Sylvius Hog, »hadt gij, alvorens over het loterijbriefje van Hulda te beschikken, eene zeer eenvoudige zaak moeten doen, die gij nu nagelaten hebt." »Wat dan, mijnheer Hog?" »Gij hadt u eerst tot uwe vrienden moeten wenden, tot de vrienden van uwe familie!" »Wat zou dat gegeven hebben?"
Hulda had haar vriendin, om haar op de hoogte te brengen, natuurlijk een briefje geschreven, dat Joël even natuurlijk zelf aan de geadresseerde had willen overhandigen. Daarop had de lieve bruidsjuffer zich, dadelijk en zonder een oogenblik tijd te verliezen, aan het werk gezet, dat ieder jong meisje zal dat moeten beamen veel zorg en inspanning vereischte.
Die knaap stond, toen de deur openging, rechtop op den drempel en nam met vriendelijk gebaar zijne pet af. »Wat verlangt ge op dit uur?" vroeg Hulda. »Vooreerst u goedenavond te wenschen," antwoordde de knaap, beleefd groetend. »Is dat alles?" vroeg het meisje den groet met een hartelijken glimlach beantwoordende. »Neen." »Wat dan nog?"
Op een wenk van hare moeder bleef zij evenwel. Eene beweging van wrevelige teleurstelling was aan vrouw Hansen ontsnapt, terwijl de rimpels op het voorhoofd van Sandgoïst duidelijk toonden, dat het in zijn binnenste begon te koken. »Ja, blijf, Hulda," zei hij. »Dat is uw laatste woord niet, hoop ik. En als ik verder aandring, dan geschiedt dat.... omdat ik het recht meen te hebben dat te doen...."
Den hoeveelsten hebben we heden?" vroeg Joël. »Wij hebben reeds den 19den April," antwoordde Hulda bekommerd. »Welnu, dan zal Ole Kamp gevoegelijk tegen den 15den of 20sten Mei hier kunnen zijn." »Denkt ge?" vroeg het jonge meisje hoopvol. »Ja, zeker; laat het eens den 22sten of 24sten worden." »God geve het!" sprak het meisje met een benauwden zucht. »God geve het!"
Toen Hulda de kleine kerk van Hitterdal voorbijreed, herinnerde zij zich de treurige en sombere gedachten, die haar brein twee dagen vroeger hadden beziggehouden en gekweld. Thans was alles geheel anders, de aanwezigheid van Ole Kamp verdreef alle droefgeestigheid en tooverde een vroolijken glimlach op het lieve gelaat. Bij Sint Olaf!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek