Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juli 2025
Zijne metgezellen wilden dit volstrekt niet, de een nam hem bij de schouders op, de andere aan de voeten en goed schiks, kwaad schiks, namen zij den tocht door het donkere bosch aan. Twee uren achtereen dwaalden Hod en Fox op goed geluk rond, nu eens stilhoudende, dan hun marsch weder hervattende, zonder een enkel teeken, dat hun de richting naar het Stoomhuis aanwees.
Banks bleef zwijgen, niet wetende wat te antwoorden. »Welnu, ja, kolonel," riep kapitein Hod uit, »ja, we wisten het, maar waarom zouden we 't u gezegd hebben? Wie bewijst dat het feit, door deze afkondiging aangeduid, waar is en waartoe herinneringen bij u opgewekt, die u zoo smartelijk aandoen?"
Uit voorzorg greep kapitein Hod zijn geweer, want het was mogelijk, dat de door den schrik waanzinnige dieren zich op den trein wilden werpen om er een schuilplaats te zoeken. En werkelijk wilde een reusachtige tijger dit beproeven, doch een ontzettenden sprong nemende, bleef hij met den nek tusschen twee uitspruitsels van een vijgeboom vastzitten.
Slechts twee vrienden, twee beproefde vrienden, bezochten ijverig het huis van den kolonel. Het waren de ingenieur Banks en de kapitein Hod. Banks had, zooals ik gezegd heb, juist de werkzaamheden voltooid, waarmede hij belast was geweest ter vestiging van de »Great Indian Peninsular" spoorbaan. Hij was een man van vijf en veertig jaren, in de volle kracht des levens.
Men zou waarlijk zeggen, dat de verpeste lucht die dieren goed doet, als de zuivere lucht van ons sanitarium de Engelsch-Indiërs gedurende het warme jaargetijde. O! die roofdieren! Fox?" zei Hod, zich naar zijn oppasser omkeerende, die de tafel afnam. »Kapitein?" antwoordde Fox. »Heb je daar je zevenendertigste niet gedood?"
Allahabad is in het westen de grens van dit eerste gedeelte van onzen tocht." »Nu!" riep kapitein Hod uit, »de groote steden, goed, maar de groote vlakten, de groote jungles, beter! Als we zoo voortgaan met langs de spoorwegen te reizen, zullen we eindigen met er op te reizen en zou onze IJzeren Reus tot een eenvoudige locomotief gedegradeerd worden! Welk een achteruitgang!"
Een huis voortgetrokken door een bespanning olifanten, goed gedresseerd, met fieren gang, die draven en galoppeeren als de beste koetspaarden van de wereld!" »Dat zou prachtig zijn, kapitein!" »Een rajah-trein te velde, ingenieur!" »Ja, maar...." »Maar.... wat? Is er nog een maar?" riep kapitein Hod uit. »Een groote maar!" »Die ingenieurs! overal zien ze moeielijkheden in!..."
»En daar," zei toen kolonel Munro, »het evenwicht der wipplank, die de deur van den val ophield, verbroken is, is het waarschijnlijk dat werkelijk een dier zich heeft laten vangen." »We zullen het gauw weten!" riep kapitein Hod uit, »en als de muis niet dood is!..." Dit zeggende gaf de kapitein het voorbeeld en hield zich gereed zijn karabijn aan te leggen, hetgeen door allen gevolgd werd.
Hij had overigens kapitein Hod verplicht al zijn jachttuig in het kamp te laten en men had dus niet te vreezen, dat onze Nimrod ons onderweg verlaten zou. Even voor in de stad aan te komen, waaraan men met recht den naam van heilige stad kan geven, deed Banks ons stil houden voor een heiligen boom, waaromheen pelgrims van allerlei leeftijd en van beide seksen in aanbidding waren neergezonken.
Den volgenden dag, 9 Juni, doorkruisten Hod, Goûmi en ik, gedurende den halven dag rust, dien Banks ons had toegestaan, de vlakte langs den weg. Het had den geheelen morgen geregend, doch tegen den middag was de lucht wat opgeklaard en mocht men eenige uren droog weer verwachten. Intusschen was het niet Hod, de jager op roofdieren, die mij ditmaal medenam, maar de jager op wild.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek