Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 mei 2025
Nog hield-ie z'n mond. An 'n opzet om wat háár heilig was te verstoren, had-ie niet gedacht. Als 't ding niet los had gelaten, zou-ie 't niet met mallen mòedwil afgerukt hebben en als 't niet bij de gracht op den steen was gevallen, lei 't nou niet in de modder. Met haar angstjes, haar vredig geloof, haar hechten aan voorschriften en overleveringen had-ie meelij, sympathie elken dag keek ze in 'n afgrond, in 'n diepte van dood, elken dag gaf 'r dat vertrouwen 'n blijjen steun, waaraan je niet knaagde, waarvan de ongereptheid je 'n stadige bewondering gaf Als-ie in die avondstemming maar even geweten had, dat-ie haar 'n ongelukkig uur bezorgde, had-ie 't wrevelig gebaar achterwege gelaten zij droeg 'r noodlot zóo kloek, zoo gelaten, dat elke spot, elk nuchter ontleden, in de buurschap van 'r starende oogen 'n misdaad werd. Die m
"Wel te ruste", had-ie benepen-hijgend gezegd. "Dag jònge slaap lekker," had ze geantwoord, de handen, vredig-van-wrijf in den schoot. Toen had-ie de deur achter zich gesloten, even op de binnenplaats staan zinnen, vinnig, triestig en mal. De terging, de vervloekenis, dat 'n blinde niet te vrèten had! Den knop hield-ie in de hand, alsof-ie iets beestigs beging met zóó heen te gaan.
Het laatst gram genoegens was heen. De heer Zwaluw zat bezorgd op de groene planken van den toren. De duiten, die hij in 't zakje te doen had, hield-ie verstandig voor zich. Hij had 'n timmerman besteld om tien uur en 'n loodgieter om half elf, voor geknutsel in z'n studeerkamer. 't Zou 'n opstoot worden van belang.
Hurt, Kees!" 't Paard sloeg bijna op hol. De heer Zwaluw bleef in onmacht. 'n Leege maag met 'n eindje stearine-kaars en 'n gemeen-verzwikten voet maken van den kordaatsten lucht-peddelaar 'n aangespoeld wrak. De boer, ongezellig-warm, met 'n krijtwit gelaat, joeg de sjees over de slapende keien van 't dorp. En voor 't politiebureau hield-ie in met 'n dankbaren ruk. Het paard beefde op de beenen.
Heen en weer loopend, met voeten die geen bodem meer voelden en 'n vinnige tinteling in de handen van 't koude water, keek Eleazar naar 't vak. Jan, die zich verveelde, zei dat-ie 'r vandoor ging. "Blijf-ie nog lang, zeg?" "Hei-je zoo'n haast?" "Nou ja wat mot 'k hier? Je vangt ommers niks"... "As je maar wácht". Hij stond haast te bedelen om 't gezelschap van 't kind. Alleen hield-ie 't niet uit.
Ze luisterde al niet meer, sloeg 'r armen om z'n hals, perste zich tegen 'm an om 'r scha in te halen van den heelen avond. En weer in 't zwijgend donker, hield-ie zijn mond op den hare, behijgde-ie 'r tandvleesch, 'r tandjes, 'r tong, drong 'r buik tegen 'm op, voelde-die de vleeschlijn van 'r beenen, 't beven van 'r borsten. Toen, bang voor 'r hartstocht, 'r toomeloosheid, liet-ie 'r los.
De jodenbuurt inwandelend, hield-ie in zich de ziening van de werkende mannen in de sneeuw, het norsch beweeg der bezem-zwaaiende armen, het strammen der beenen 't er ùit vallen bij dien spierarbeid van den ouwen jood gelijk 'n pootige christen-koopman 'r uit viel die met joden negotie dee. Tante Reggie had van Soor 'n half brood gekregen. Nou Eleazar thuis kwam met visch, kende ze 'r weelde niet.
Zwijgend 't hoofd in de handen, zat zij in 'n hoek, kijkend van 't hoofd der slapende moeder naar 't penseel. Ze zag alleen maar zijn handen, blank, met den diamanten ring en zijn breeden rug. Toen-ie heenging, hield-ie haar hand vast. "Kom nou van avond..." "Nee..." En hij probeerde d'r even te zoenen. De deur van den wagen viel dicht. Achter bleef ze met de doove moeder, die sliep.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek