Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 september 2025
Niets, niets! sprak hij vaag en hij moest geduldig wachten, tot Greta terug was gekomen. Toen gingen zij door het achterhek van den tuin de Boschjes in. Zij liepen langzaam, zonder woorden, Cecile wat spelende met de lange handschoenen, die zij niet aanschoof. Heusch ... begon hij, aarzelend. Wat dan toch? U weet het wel; wat ik u verleden ook zei: het is niet goed ... Niet goed? Wat we doen.
Abraham haalde langzamerhand heel wat mandjes bij Greta Steffensen, tot ze zulke goede kennissen werden, dat er geen voorwendsel voor een bezoek meer noodig was. Ze trok hem op een vreemde manier aan, met een zachte, stille kracht; hij dacht er geen oogenblik aan die te weerstaan.
"Zeg dat nog eens," vroeg ze. "Hoor je 't niet, Greta! die deftige Meneer doet je de eer aan je te vragen of je blind geboren ben. Ja, Meneer, dat is ze; slecht bloed slecht armelui's bloed." De oude man ging zitten met zijn kop koffie in de eene en een stuk grof roggebrood, met een beetje boter vol zoutklompen besmeerd, in de andere hand.
»Daar heb je het al: Een brief van den secretaris der Koningin! De knecht las dien in zijn geheel voor. Zie je nu wel Greta, dat de Koningin niet hebberig is, en wel echt weet, dat er veel behoeften zijn, nu wil de Koningin hebben, als men al het geld niet voor liefdadigheid geven kan, dan toch een deel.« »Anton, waarom kunnen ze niet alles geven?« vroeg de werkmeid.
De meid kwam terug; zonder spiegel zette Cecile zich het zwarte tulle hoedje op, sloeg de kant om haar hals, maar nu Greta de handschoenen aanbood, sprak zij: Neen, niet deze; haal een paar grijze ... De meid ging opnieuw en toen Cecile naar Quaerts zag, werd haar glimlach grooter; ze lachte even. Wat is er toch? vroeg zij ondeugend, hoewel ze het wel wist.
Terwijl H. M. de hoofdstad der provincie bezoekt, waar men sedert 1897 de Koningin niet had mogen begroeten, trekt door Amsterdam een eigenaardige optocht van versierde expeditievoertuigen. »Anton, vondt je 't mooi, die optocht?« vroeg Greta onder de thee in de keuken. »Mooi, neen, zeker niet, wel aardig.
Allebei de kanten stonden stikvol menschen, en voor alle ramen en op de daken stonden of zaten ze.« »Op een dak zie je toch niks,« meende Greta. »Net mis, je ziet de gezichten van de lui niet, maar de booten en de versieringen zie je opperbest en zoo ver weg kan je kijken. De Amstel, niet de Hoop, heeft de Julianabeker gewonnen, ze moesten bijna 5000 M. roeien. Zulk roeien!
Het klonk door hare vermoeidheid heen als eene melodie. Ze had nu hare kleedkamer bereikt, waar Greta het gas had opgestoken: ze sleepte zich naar binnen. De deur der kinderslaapkamer stond half open; ze ging er even in, sloeg den gordijn van Christie's bedje op, zonk neêr op hare knieën en zag naar het kind.
Maar toen ze afscheid van elkaar zouden nemen en elkaar bij de hand hielden, keerde zij 't mooie bedroefde gezicht naar hem toe met een angstige uitdrukking in de heldere, bruine oogen: "Je moet niet boos op me worden, Abraham! Er is iets wat ik je zeggen moet. Greta Steffensen..." Hij maakte een ongeduldige beweging en wilde zijn hand terugtrekken.
Hij werd gestoord door dat iemand op de deur klopte; dat was Mevrouw Gottwald, die binnenkwam en groette. 't Was nog zoo licht in het westen, dat men elkaar kon zien in de kamer, en Abraham groette wat verlegen; 't was lang geleden, dat hij haar gezien had. Mevrouw Gottwald gebruikte in hare modezaak veel manden van Greta Steffensen en kwam daarom dikwijls bij haar aan.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek