Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 juli 2025
"Mijn Gonne is altijd even toegevend," zeide Alonzo eens tot zijn bevallige gade, die, voor een der ramen aan den Maaskant gezeten, zich in het treffende schouwspel der ondergaande zon verlustigde. "Ik wilde wel," vervolgde hij, terwijl hij den bruinen jachthond met zijn voet over den vloer heen en weer rolde: "ik wilde wel, Gonne, dat gij mij toch eens iets kondt weigeren.
Hij echter waagde het niet zijne blijdschap in woorden lucht te geven; doch eindelijk de hand van Adelgonde vattende, drukte hij die aan zijn hart en riep: "O Gonne! liefste Gonne! wat er ook verandere, vergeet nooit dat ik u als een vader bemin." Na deze woorden rees bij Adelgonde een flauw vermoeden der waarheid.
Deze voorzorg echter was noodeloos geweest, want nauwelijks had het beproefde meisje haar pleegvader ontdekt, of zij snelde luid snikkende naar hem toe, en hij.... stom van blijdschap, drukte haar vast in zijn armen, en kon niets uitbrengen dan de woorden: "Gonne! mijn lieve, mijn beste Gonne!" Alonzo werd door dit schoon doch roerend tooneel diep getroffen.
"Ja lieve Gonne," antwoordde Van Bergen langzaam, haar met meewarigen blik beschouwende: "ja, ik heb u vele en belangrijke zaken mede te deelen. Zet u hier nevens mij, en wil bedaard zijn zoo ik u over zaken spreek die ik niet langer voor u verbergen mag, zoo ik snaren aanroer die u pijnlijk zullen zijn, en die u wellicht wonden zullen slaan.
Het kind van lage geboorte versmaadt mijn naam? sprak hij scherp. O lieve Gonne! vergeef mij, dat ik u zijne woorden herhaal, maar immers gij moet hem kennen, nietwaar? Welnu, ging hij voort: dan zal de wereld ook weten wie de dochter van den graaf Van Bergen is." "Ik vreesde dit!" zeide Adelgonde met nedergeslagene oogen.
"Luister dan, goede Gonne!" hernam Van Bergen, terwijl hij de oogleden op elkander drukte om een opwellenden traan te verbergen: "Luister aandachtig, ik zal u een deel mijner treurige levensgeschiedenis mededeelen. Twee jaren na den dood van mijn vader, nu omstreeks zes en twintig jaren geleden, leerde ik een jonge schoone kennen.
Van Bergen leefde nog vijftien jaren na het huwelijk zijner Gonne. Het sterven was hem gewin, want reikhalzend zag hij in de laatste oogenblikken zijns levens de ure naderen, waarin hij met zijn Heer zou vereenigd worden, dien hij op aarde zoo vurig had gezocht. Vrouw Barbara is van de wonde, haar door Van Rodenbergs pistoolschot toegebracht, hersteld.
"Ik ben u oneindig veel verplicht, wakkere jongeling!" sprak hij tot Alonzo. "Ja, Gonne, gij weet het nog niet: van nu aan hebt gij een broeder. Spinola heeft mij een verloren zoon doen wedervinden, zooals ook gij, door zijn ijverige nasporingen, ongedeerd in mijne armen zijt teruggevoerd." Adelgonde zag den graaf vragend aan.
Een postiljon reed voorop, en in den wagen zelf was een edelman van reeds meer dan middelbaren leeftijd gezeten, die aan zijn linkerzijde eene schoone jonge dame had. "Welnu," zeide de edelman, die niemand anders dan de graaf Van Bergen was: "Welnu Gonne! dit toertje moet u wel bevallen. Gij geniet, dunkt mij, zoo, op een gemakkelijke en aangename wijze de buitenlucht."
"Is daar dan mijne Gonne niet?" vroeg Van Bergen nogmaals, terwijl hij op Adelgondes weenend kamermeisje toetrad. "Ach, genadige graaf!" snikte Anne: "de lieve freule is er niet. O lieve God! wat of er van haar geworden is! Ik ben er wellicht de oorzaak van; had ik den brief van den boozen Spanjaard maar niet gegeven! Hij is het die haar dezen avond heeft ontvoerd."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek