Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
Goedele zei, begeesterd, ontrukt aan de hardheid van de eerde: Stil.... Ik sta in het licht. Op dees oogenblik was geen minste leegte meer tusschen hunne lijven, en tegare sloten zich hunne gepeinzen aan. Hooger dreven ze, waar geen gevaar hun machtig leven kon bedreigen en geen verwijt bezeeren het lieve bedrijf van hun ziel. 't En was geen duizeling, die rapper hun bloed door hunne leden joeg.
Sebastiaan boog zich over tafel en zijne linkerhand deed al wuivend een stil gebaar: Laat juffrouw Bella maar bedaren ze krijgt wel wat praats, als ze mij hierom genegen is. Een beetje soep nog? vroeg mevrouw Devleeschhouwer. Wel ja, wel ja, zei Albien. Goedele at langzaam en was precies zoo heinde en verre met hare gedachten.
Ze hechtte daarenboven niet veel belang aan die tijdelijke ziekelijkheid. Haar geest was voortdurend anderszijds gespannen en wilde klaar krijgen de vaagheid om Goedele's manieren ... Zij deed op een uchtend Goedele bij haar komen en neerzitten nevens 't raam, vlak onder het nieuwe daglicht.
't Geluid van haar stemme wuifde uiteen en viel dadelijk plat neere, versmoord tusschen de muren, en zonder uitslag. Het huis was vol van Wiezeken, en niemand sprak van Wiezeken. Een tijdeken vóor den noene tort Ameye binnen. 't En deed Goedele geen emotie aan, hem op een nieuw dichte bij haar te voelen. Ze was 't alzoo, zonder overgang, reeds gewend, en lei hare hand met rustigheid in de zijne.
Niets had Goedele dichter bij 't jonge verleden gebracht en haar zoo meteen het pijnlijk gevoel ervan doen hervoelen als deze reis. Ze zou haar broeder wederzien. Maar tevens wist ze de nadering te tasten van al wat gebeurd was, gebeurd en stilaan in zoete vergetelheid weggesust. 't Schoot alteenegare wakker.
Goedele ging zelden op het verdiep, waar Johannes twee liefelijke leeskabinetten en een badkamerken aangelegd had. Het huizeken had overigens 't karakter niet van een blijvende woonste en 't leek meer op een verrukkelijk pied-
Deze brief was van tante Olympe. Nieuws van Romaan, fluisterde Goedele, heel laag. Hare blikken schoven vluggelings over de zwarte onregelmatige letters, heel die brave, gebrekkige taal van 't oude wijveken, en stilaan geraakten hare oogen vol. Ze moest rap pinken om de tranen weg te duwen en verder klaar te zien. 't Was slecht nieuws.
Hij werd ook hare verwijderingen gewaar en fluisterde haar af en toe een onbeduidend woord toe, bij manier van haar terug te roepen, haar bij te houden, dichterbij. Waaraan denkt ge? Aan niets, mijn vriend.... Goedele is nooit zonder gedachten. Ik bekeek die bloemen.... Hij vond nu ook die bloemen leelijk, monsterachtig. Goedele lachte, omdat hij zelve ze besteld had.
Zijn warme asem kittelde alreeds op hare slapen. Ze neeg op zij en zakte zonder willen tegen zijne borste. Ze hoorde heel zachte: Goedele ... Goedele.... Op haren mond brandde nu de wilde hitte van zijne lippen, en haar mond werd wild heet. Het was alles alzoo door de ziekelijke demoralisatie van de omstandigheden gekomen, maar Goedele was daarvan niet bewust.
Romaan nam nadien Goedele bij de hand en stelde haar vóor aan zijnen vriend. Ze dierf in den beginne niet opzien. Ze voelde iets ongemeens in 't geluchte, alsof deze man geen vreemde zijn zou en haar met een bevrienden lach bejegende. Dees is haast mijn broeder, zei Romaan, zijn plaats in mijne liefde is nevens u.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek