United States or South Africa ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Ik wist niet waarheen ik mijn weg zou nemen want ik dacht, dat God mij haatte." "Maar zeg mij nu, wat ik voor je doen kan, godszuster," zei Giannita. Tot antwoord trok de andere haar naar zich toe en kuste haar. "Maar het is immers al voldoende, dat je door het kleine Christusbeeld gezonden zijt," zei ze. "Het is immers al voldoende, nu ik weet, dat God mij niet verlaten heeft."
't Was een portret van Gaetano geweest. Toen donna Micaela dit had gezien, had zij zich zacht teruggetrokken, gelijk zij gekomen was. En zij had slechts gedacht, dat het jammer was voor Giannita, dat zij Gaetano liefhad. Maar nu Gaetano slechts sprak over het socialisme, moest zij daaraan denken. Nu begon zij te gelooven, dat Gaetano ook Giannita liefhad.
"De signorina zal over een half uur het paleis verlaten," zei de bediende. Giannita geraakte buiten zich zelf: "Maar ik ben haar godszuster, haar godszuster, versta je mij niet?" zei ze tegen den knecht. "Ik moet haar spreken." De bediende glimlachte, maar verroerde zich niet. Maar Giannita wilde niet afgewezen worden. Zij was immers door God gezonden.
"O, God, o God, indien het slechts een ander was geweest dan San Pasquale! "Hij ziet dat ons iets ontzettends dreigt," zei Giannita. "De nevel verhindert hem niet om zoo ver te zien als hij wil. Hij ziet, dat een vijandelijke vloot op zee nadert, hij ziet, dat er een aschwolk uit den Etna opstijgt, die op ons zal neervallen en ons zal begraven."
Zij zelf wilde duizend vragen stellen, maar zij was nog verstijfd en kon zich niet verroeren. Zij zou willen weten of Gaetano doodgeschoten was. "Wat bedoelden zij met hem te veroordeelen tot negen en twintig jaar gevangenisstraf?" vroeg donna Elisa. "Gelooven zij dat hij of iemand, die hem liefheeft zoo lang kan leven? "Hij is dood, cavaliere, dood voor mij, evenals Giannita."
"Pijnig mij niet, zeg het mij zoo vlug mogelijk." Zij was even lang als Giannita, maar deze in geenen deele gelijk. Zij was veel tengerder gebouwd en zij, de dame van de wereld, had een veel wilder, ongetemder uiterlijk dan het meisje van het land. Alles wat zij gevoelde was op haar gelaat te lezen. Ze scheen zich in het geheel niet te kunnen beheerschen om het verborgen te houden.
Zij voelde dat zij den doode nog toebehoorde. Zij wilde liefst Gaetano niet zien vóórdat een jaar verstreken was. Maar toen Gaetano acht dagen thuis was zonder dat hij naar het zomerpaleis kwam, vroeg zij Giannita naar hem. "Waar is Gaetano, is hij misschien reeds weer vertrokken daar niemand over hem spreekt?"
De signorina boog zich over tot Giannita. "Nu!" zei zij angstig. "Je moet mij voor je laten doen, wat in mijn macht staat, want ik heb je lief," zei Giannita en gleed op de knieën, terwijl ze de armen om haar godszuster sloeg. "Heb je niets anders te zeggen?" vroeg de signorina. "Dat zou ik gaarne willen," zei Giannita, "maar ik ben immers maar een arm meisje."
Gedurende dezen ganschen tijd bleef Giannita stil in huis en kwam zelfs geen enkelen keer in Catania. Maar toen geschiedde er werkelijk iets wonderbaarlijks. Giannita zat op een namiddag in het vertrek achter den winkel te borduren, zij was zeer bekwaam, zoodat zij dikwijls overladen was met arbeid. Bij het borduurwerk komt het echter op de oogen aan en het was zeer donker in Giannita's kamer.
Zij vertelde Giannita haar geschiedenis, als om deze te bewegen niet hard jegens haar te zijn. Giannita moest niet denken, dat haar ongeluk slechts daarin bestond dat zij niet langer een eigen rijtuig zou hebben, of een loge in het theater of mooie kleeren, of veel bedienden of zelfs een dak boven haar hoofd.