Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 oktober 2025
"Ik smeekte het Christusbeeld, dat hij mij zou helpen, en hij zendt mij jou. Geloof je, dat het Christus was die je gezonden heeft, Giannita?" "Ja zeker, hij was het." "God heeft mij dus niet verlaten, Giannita?" "Neen, God heeft je niet verlaten." Signorina Micaela zat een tijdje stil te weenen. "Toen jij kwam, Giannita, dacht ik dat mij niets anders overbleef, dan mij te dooden," zei ze daarna.
Als de Sindaco van Diamante voorbijging, zou hij Gaetano de hand kussen. Donna Elisa zou het beeld van fra Gaetano in haar winkel verkoopen. En Giannita, donna Elisa's peetdochter, zou voor Gaetano buigen en hem nooit meer een dommen kleinen monnik noemen. En donna Elisa zou zoo gelukkig zijn. O!.... Gaetano sprong op en ontwaakte.
Maar toen Giannita nu begon te spreken, viel zij haar weer in de rede. Giannita kon niet denken, hoe haar vader haar had liefgehad. Hij had haar altijd laten leven in glans en heerlijkheid, gelijk een vorstin. Zij had niet veel voor hem gedaan, slechts hem heerlijke plannen laten verzinnen om haar te vermaken.
"Ach, Micaela," antwoordde Giannita, "hoe minder men spreekt over Gaetano, hoe beter het is voor hem." Zij vertelde donna Micaela nu, gelijk zij een groote schande zou verhalen, dat Gaetano socialist was geworden. "Hij is daarginds in Engeland geheel veranderd," zei zij. "Hij gelooft niet meer aan God of aan de heiligen. Hij kust den pastoor niet meer de hand, wanneer hij hem ontmoet.
Donna Micaela had een gevoel alsof zij gebonden was met sterke ketenen, opdat zij niet zou kunnen ontvluchten. Dit was erger, vond zij, dan aan een schandpaal gebonden te zijn en gegeeseld te worden. "'t Is al de vreugde van mijn ouderdom, die nu van mij is genomen," klaagde donna Elisa. "Giannita en Gaetano! Ik had altijd gedacht, dat deze twee nog eens een paar zouden worden.
Daar vielen breede strepen maanlicht over den vloer en midden in een dezer strepen lag een mensch onbeweeglijk uitgestrekt. Donna Micaela boog zich over dit onbeweeglijke lichaam. Het was Giannita. Zij was vermoord, zij had een diepe gapende wonde aan den hals. Donna Micaela legde het lichaam terecht, kruiste haar de handen over de borst en sloot haar de oogen.
Giannita's hart begon onstuimig te kloppen. Zij had altijd naar haar godszuster verlangd. Zij was nog ongetrouwd, omdat zij een jongen beeldhouwer, Gaetano Alagona, liefhad en hij nooit de minste neiging getoond had met haar te trouwen. Giannita was daarom dikwijls boos geweest op hem, en niet het minst had het haar geërgerd, dat zij nooit haar godszuster op haar bruiloft kon uitnoodigen.
Maar donna Micaela lachte en meende, dat zij wel wist waaraan San Pasquale dacht. "Hij luidt de doodsklok over de schoone amandelbloemen, die door den regen verwoest worden," zei ze tegen Giannita. Zij liet zich door niemand beangstigen, omdat zij geloofde, dat de klokken slechts voor haar luidden. Ze wiegden haar in droomen. Zij zat stil in de muziekzaal en liet de vreugde in haar opstijgen.
Integendeel! Integendeel! "Ja, ja," zei signorina Palmeri. "Zoo is het." En daar ze zielsbevreesd was voor de tijding, die Giannita haar kwam brengen, bleef zij maar steeds doorpraten. Zij liet Giannita niet aan het woord komen, maar viel haar voortdurend in de rede.
Donna Elisa was in zwarte zijde met paarlen gekleed en Giannita had een wit tulen kleedje aan, met bloemen versierd. In de hand droeg Giannita een mand met bloemen en boven op de bloemen lag een granaatappel. De reis ging zeer voorspoedig voor donna Elisa en Giannita.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek