Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 november 2025
In hetzelfde oogenblik was er iets, dat haar zeide dat dit haar godszuster was. De dame in het rijtuig was bleek en gebogen en had smeekende oogen. Giannita kreeg haar dadelijk zeer lief. "Gij zijt het, die mij zoo vele keeren verblijd hebt," zei ze, "omdat ik zooveel vreugde van u verwachtte. Nu zal ik u misschien kunnen beloonen."
Toen riep Giannita plotseling uit den winkel: "Wilt ge mij niet meenemen naar Catania, donna Alfari?" Ze vroeg het half schertsend zonder een antwoord te verwachten. Maar Rosa Alfari werd ijverig. "God, kind, wil je met mij gaan?" zei zij. "Wil je het werkelijk?" Giannita kwam uit den winkel, rood van vreugde. "Of ik wil," zei zij, "ik ben in geen twaalf jaar in Catania geweest!"
Zij had het beheer over het verlaten paleis genomen, en om de politie gezonden, zij had de witte broeders laten komen. En dezen hadden het lijk van Giannita gedragen naar haar moeders huis. Toen donna Micaela ontwaakte, lag ze op een sofa in een vertrek naast haar vaders kamer. Niemand was bij haar, maar daarbinnen hoorde zij donna Elisa spreken.
"Ik zal ook zuinig zijn met iets anders. Giannita heeft nu genoeg geschenken gekregen." "Neen, onthoud mij liever iets." "Jij bent mijn echtgenoote, jij zult het houden, zooals je het hebt." Zij zweeg een oogenblik. Zij dacht na wat zij hem zou kunnen zeggen, dat hem bang zou maken. "En indien ik nu je echtgenoote ben, weet je dan ook waarom ik dat geworden ben?" "O, ja."
Toen barstte zij opnieuw uit in tal van onstuimige vragen. "Waarom zei Giannita haar toch niet, wat zij haar wilde zeggen? Zij verwachtte immers niets anders dan kwaad. Zij was voorbereid." Maar de arme Giannita kon niet aan het woord komen, want zoodra zij wilde spreken, werd de signorina bang en viel haar in de rede.
Zij zat met neergeslagen oogen en verdiepte zich in haar smart. Zelfs toen het begon te dagen, wilde zij haar oogen niet opslaan om uit te zien. 't Was niet, vóórdat ze vlak bij Diamante waren, dat Giannita haar kon bewegen het landschap te beschouwen. "Zie nu eens uit! Hier is Diamante, dat je thuis zal worden," zei zij.
En op de markt, op deze zelfde markt, waar nu zoo vele menschen zitten in vreugde en genot, naderde toen een lijkstoet. Het waren de witte broeders, die het lijk van de vermoorde Giannita droegen naar haar moeders huis. Ze liepen met fakkels en men kon duidelijk de baar zien, die zij op hun schouders droegen.
En sedert hij in de gevangenis zat, had hij haar niet willen zien. Hij antwoordde niet op haar brieven, en het eten, dat zij hem zond, stuurde hij haar onaangeroerd terug. Dat was het vreeselijkste van alles. Hij scheen te denken, dat zij hem wilde dooden. Zij keek Giannita zoo angstig aan, alsof zij haar doodvonnis verwachtte.
En Giannita verhaalde signorina Micaela haar geschiedenis. "Zie nu eens, is dat niet merkwaardig," zei ze ten slotte. "Ik ben in twaalf jaar niet in Catania geweest en nu reisde ik geheel onverwacht hierheen. En ik weet van niets, maar zoodra ik hier mijn voet op straat zet, hoor ik je ongeluk. God heeft mij gezonden, zei ik tot mij zelf.
Men kon niet gelooven dat het menschelijke handen waren, die de snaren der mandoline aanraakten. Het was alsof de bijen, krekels en sprinkhanen een concert gaven. "Er is weer iemand verliefd op Giannita," zei don Ferrante. "Dat is nog eens een vrouw, die Giannita! Ieder kan zien dat zij mooi is. Als ik jong was, zou ik ook verliefd worden op Giannita. Zij weet te beminnen." Donna Micaela zweeg.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek