Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 oktober 2025
Zij zette zich opnieuw in den ouden fauteuil en pookte het vuur op, en wierp er kolen en turven in en een enkel blok hout. Zij verwarmde even haar koud geworden vingers, en wreef zich de handjes, koel als wit satijn. Door de gesloten deur hoorde zij het geruisch der stemmen in de serre; meestal onderscheidde zij de fijne stem van Georges.... hij scheen heele verhalen te doen!
Het gesprek kwam op Eline. En hoe vindt je haar? vroeg Lili. O Lili! sprak Marie. Ik vind dat ze er uitziet... verschrikkelijk! Om medelijden meê te hebben. Ja, vreeselijk! beaamde Emilie. Ik wist niet wat ik zag. Dat heeft ons in Parijs toch niet zoo gefrappeerd, wel Georges? vroeg Lili. Niet zoo bizonder, maar wij zagen haar er altijd op haar mooist, gekleed voor een diner of voor de opera.
Georges De Woude Van Bergh wilde haar juist aanspreken, maar zij deed, alsof zij hem niet zag. Zij vond hem van avond onverdragelijk; reeds tweemaal had hij haar aangesproken en beide malen hetzelfde gezegd, iets over de tableaux. Gedecideerd, hij had geen conversatie. Morgenavond zoû zij hem ook al moeten genieten.
Ja, papa slaapt, herhaalde zij, met de oogen knippende. Georges lachte. En Emilie, heeft die ook geslapen? vroeg hij luimig. Emilie stemde meê in zijne vroolijkheid. Neen, ze had niet geslapen, ze had alleen maar wat zitten soezen. Bleef Georges thuis thee drinken? Dat was gezellig.
Wat is het hier heerlijk stil na dat rumoer daarboven. Het is om te gaan dwepen! murmelde Lili in extaze. Ja, antwoordde Georges. Zij was bijna over iets gestruikeld; hij had haar daarop gevraagd of zij zijn arm niet wilde nemen, en zij had dit gedaan. Het werd hem toen of hij haar veel te zeggen had, en alsof hij zich nooit zou kunnen uitdrukken zonder belachelijk te schijnen.
Zij echter uitte die gedachte niet; zij wilde hem geen illuzie ontnemen, hij scheen zoo gelukkig in zijn stille hoop. Georges, als het je ernst is, nietwaar.... eh bien raisonnons! hernam zij en schoof haar fauteuil dichter naar zijn stoel. Veronderstel, dat alles eerst rozengeur en maneschijn is, dat je haar vraagt, dat zij je accepteert, wat dan?
Vincent bleef Etienne echter voor den gek houden. Wat een stoute jongen is die kleine Erlevoort, om zulke dingen te durven vertellen, hè? Wat een ondeugd! sprak hij en de spotzieke lach om zijn lippen had zoo iets aanmoedigends en innemends, dat Etienne nog niet uit het veld geslagen werd. Vincent schonk nog eens in en Georges prees zijn wijn.
Gelukkig, hij zag er goed uit, hij was zelfs dikker geworden, en zij merkte met trots op, dat er iets mannelijks lag over zijn fijne trekken, of was het, omdat haar blik hem een wijle ontwend was? Georges zette zich bij haar neêr, sprak over dit en vroeg naar dat. Ze kende hem goed, meende zij, en aanstonds begreep ze, dat hij haar iets te verzoeken had.
Wat is die Jeanne toch gloeiend vervelend! zeide Betsy, nadat de Ferelijns weg waren. Zij heeft bijna geen mond opengedaan.... Waarover heb je het toch zooeven met haar gehad, Eline? Ik? Wel over Dora, en over haar man... niets bizonders. Arme meid! sprak Emilie medelijdend. Kom Georges, haal mijn sortie eens.
Die prikkeling zijner zenuwen duurde eenige seconden; toen zag hij de jongelui hem lachend aanzien, en ofschoon hij niets begrepen had van wat zij gezegd hadden, lachte hij zachtjes meê, om hen te doen gelooven, dat hij in hun scherts meêstemde. Zeg Vere, het wordt hier verbazend benauwd, mijn oogen doen me pijn van den rook! sprak Georges; zouden we niet even een raam kunnen openzetten?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek