Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 oktober 2025
Na ongeveer een half uur kwamen ze terug; twee mannen stonden schuw ter zijde. De inboorlingen hurkten neer en fluisterden te zamen, tot een van hen ons naar de beide mannen leidde. We begrepen, dat het de beide moordenaars waren, en Georges en ik grepen elk een aan.
Zij gevoelde zich zoo gelukkig, dat iedereen feestvierde en lachte en danste, alleen omdat zij met haar Georges ging trouwen; zij gevoelde zich steeds als een jong vorstinnetje, dat men huldigde, steeds huldigde. Want Pauls overmoedige stem deed alle andere groepjes naar de serre stroomen, naar de "residentie van het hof", zoodat het er stampvol werd en men er zich ternauwernood kon bewegen.
Ik kan niet zeggen, dat hij een charme van me is! sprak Emilie en zij stonden op, om zich naar hun plaatsen te begeven. Kom, Emmy, dat zeg je nu maar, omdat hij Fabrice niet mooi vond! plaagde Georges. Emilie haalde de schouders op en zij gingen door den couloir. O, er is dus geen vijfde acte!
In den salon hinder je Georges en Lili, die met elkaâr liggen te vrijen. Ik wou nu zoo graag eens vrede met je maken. We zijn toch niet op voet van oorlog, meen ik. Neen, maar ik kan niets zeggen of je vat het verkeerd op. En je bent toch niet zoo koel tegen me, alleen, omdat ik op het oogenblik niets uitvoer? Zeg me dus ronduit; waarom ben je zoo koel tegen me?
Etienne, die weinig wijn verdragen kon, was zeer opgewonden geworden, had roode kringen onder zijn oogen gekregen en zijn glas gebroken. Georges en Paul amuzeerden zich steeds om zijn grappen. Vincent echter bleef hem flauw glimlachend aanhooren.
Ik heb het vanmiddag nog verteld op.... op de Witte; Paul kan het getuigen, ik heb verteld, Vere, dat je een hart van goud hadt. Ze miskennen je, Vere, maar.... Kom, allons! riepen Paul en Georges ongeduldig, hem bij een arm vattende; maak het kort!
Zij zette zich op een zetel van mossig zand en plukte. En hij vlijde zich aan haar voeten neêr, te gelukkig om veel te spreken en speelde met de roode kwasten van haar parasol. Kom, nu moet je fluiten, Georges.... om de anderen te laten komen! sprak zij schalks, wel wetende, dat hij het niet zou doen. Ik kan niet fluiten, ik heb het nooit kunnen doen! antwoordde hij en keek haar lachend aan.
Het pad, waarlangs Georges en Lili daalden, was zeer gemakkelijk. Zij zweefde als het ware naar beneden, terwijl zij met de handen op zijn schouder steunde, en hij op een drafje afwaarts ging. En hij ging al vlugger en vlugger, terwijl zij licht lachte. Het was, alsof zij vleugels aanschoot.... Hoe dom van ze, daar in die zon te blijven braden; kijk, onder die boomen daar.... Die kastanjes?
Zij beduidt hem wat naderbij te komen en zegt hem zachtjes: "Kijk eens, hier is de sleutel van 't buffet, haal den suiker eens...... Na weer goed gesloten te hebben, brengt gij mij den sleutel terug". Op een anderen dag wantrouwt zij Georges; zij vervolgt hem met den blik, als vreesde zij dat hij de ornamentjes van den schoorsteen in zijn zak zou steken.
En de avondlucht, die steeds door de open tuindeuren vloot, scheen een belofte van liefde, die koele wieken boven hun hoofden wuiven deed. Georges en Lili waren sedert een maand in hun huisje en wanneer Georges des morgens naar Buitenlandsche Zaken ging, wanneer het eerste ontbijt was opgeruimd, scheen het Lili toe, dat zij nooit klaar zou komen met haar huishouden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek