Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juli 2025
Met een, uit zijne borst opbrieschend, stemgeknars, met gebalde vuisten liep hij op haar toe en werktuigelijk deinsde zij achteruit. Maar hij greep haar weêr, nu hare polsen zoo vast omkluisterend in zijne sterke handen, dat zij zijne kracht in haar vleesch tot op haar gebeente voelde indringen: Oh! brulde hij. Je hebt geen hart, je hebt niets, dat je dat tegen me zeggen kan.
Hoe Tristan en Isolde door middel van een beekje met elkaar spraken. De weken gingen voorbij, Tristan en Isolde kwijnden weg van verlangen en smart. De koningin zat uren lang aan haar venster en staarde zwijgend naar buiten, mijmerend over haar droevig lot. Tristan zat in een hoek van zijn eenzaam vertrek met gebalde vuisten en verwenschte zijn koning en zichzelf.
De Kerels toonden de gebalde vuisten en deden de lucht onder hunne verontwaardigingskreten weergalmen; de poorters morden en schreeuwden, en wierpen de Tancmars scheldwoorden toe. Dan verscheen Rambold Tancmar voor de deur des kloosters en gebood zijnen wapenlieden deze grove, vermetele lieden met geweld uiteen te drijven. Het volk week morrend achteruit.
Met een woesten zwaai sloeg hij 't venster dicht, bleef midden in de kamer staan, en schudde de gebalde vuist tegen den hemel. Hij, op wien de vurige tongen der inspiratie waren neergedaald, hij, die Gods eer verkondigd had hij stond daar met de vreeselijke gedachte, dat God hem verlaten en beschimpt had. Moest de bisschop niet denken, dat hij kapitein Kristiaan hierop uitgestuurd had?
"'t Wordt niet gepubliceerd. Dat heeft zij mij gezegd. Er aan te twijfelen, is haar een leugenaarster te noemen." In zijn oogen laaide de Iersche vlam en dit tezamen met het onwillekeurige samenklemmen van zijn hartstochtelijk gebalde handen maakte dat Stubener, die de kracht kende van die handen en van den man dien hij tegenover zich had, niet langer durfde twijfelen.
Hij blijft vlak over haar staan, met de tafel tusschen hen in. "Zet hem de deur uit!" roept de Majoorske nog eens. Maar hij is razend; zijn gerimpeld voorhoofd, zijn grove gebalde vuisten jagen allen schrik aan. Gasten en bedienden beven, en durven hem niet aanraken. Wie zou het wagen, nu de woede zijn verstand verbijsterd heeft?
Zie, schrik en ontsteltenis stonden hun op het gelaat te lezen, en de kinderen lieten hun luid jammergeschrei hooren, terwijl de vrouwen snikten. De mannen liepen voort met gebalde vuisten; hunne gelaatstrekken teekenden woede en wraaklust. »Wat is er gebeurd?" riep hij de menschen toe. »Ja, wat is er gebeurd?" riep Heer Jan Gerritsz, die eveneens opgestaan was.
Hij had achter zich en om zich heen, in een eindelooze diepte, het gezag, de rede, de veroordeeling, het gevoel van wettigheid, de openbare straf, al de sterren; hij beschermde de orde, hij deed uit de wet den bliksem schieten; hij wreekte de maatschappij; hij leende de sterke hand aan de overheid; hij stond in een stralenkrans; overigens was er in zijn overwinning een goed deel uittarting en strijd; trotsch en opgericht vertoonde hij in het helderst licht de onmenschelijke dierlijkheid van een wreeden aartsengel; de vreeselijke schaduw der daad, welke hij vervulde, maakte de flauwe flikkering van het maatschappelijke zwaard in zijn gebalde vuist zichtbaar; gelukkig en vol verontwaardiging hield hij onder zijn hiel de misdaad, de ondeugd, den wederstand, het verderf, de hel; hij schitterde, verdelgde, glimlachte, en er was een onbetwistbare grootheid in dezen monsterachtigen heiligen Michaël.
Zij beet den bedelaar in de vingers, krabde hem in 't gezicht en schreeuwde als een wanhopende. Daar kwam iemand langs den weg aanrijden. "Voor den duivel! Wie schreeuwt daar zoo?" vroeg een barsche stem. "Ik wil weten, wat hij met mijn slee en mijn zak met meel gedaan heeft," jammerde het kind en sloeg den bedelaar met de gebalde vuisten op de borst. "Krabbel jij een doodgevroren man?
Hij zorgde er voor, dat hij niet nuchter werd, en hij stierf in delirium tremens. Frits had hem zien sterven nu twee maanden geleden. Hij had daar gelegen in zijn krib met gebalde vuisten, woest rollende oogen en schuimbekkenden mond neen, 't was geen sterven! Hij was dood gegaan als een wild beest!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek