Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juni 2025
"Volgens de berekening, die de hoofdman gisteren gemaakt heeft, kunnen zij nu wel spoedig hier zijn," antwoordde Firehand. "Daar reken ik niet op. Die roodhuiden moeten eerst van heinde en verre bij elkander gehaald worden, en beginnen nooit een krijgstocht, zonder eerst hun oude gebruiken volbracht te hebben. Het zal al mooi wezen als zij tegen den middag hier zijn.
Daarbij riep zij, altoos met dezelfde fluitstem: "Ik zal het wel klaarspelen, oude Tom! Waar moet zulk een creatuur geraakt worden, als het noodig is?" "In zijn oog," antwoordde Old Firehand. "Nu, dan zullen wij die waterrot eens wat dichterbij laten komen." Hij haalde de roeispaan binnen, en greep het geweer, dat naast hem gelegen had. Vlot en panter naderden elkander snel.
"Daar valt geen oogenblik aan te twijfelen," antwoordde Old Firehand. "Zij zullen nu de rivier overzwemmen op een punt, dat buiten het bereik van onze kogels ligt." "En dan?" "Ja, dan? Daarover valt nog niet veel te zeggen. Als zij het slim aanleggen, kunnen wij het hard genoeg te verantwoorden krijgen." "En wat noemt gij slim?" "Als zij niet in massa aanrukken, maar zich verstrooien.
Misschien doe ik u later nog een ander voorstelletje, waarbij geld als water te verdienen zal zijn." "Gij spreekt in raadsels. Eerlijk gezeid, zou ik met dien Old Firehand liever niet in aanraking komen. Ik heb veel van hem hooren vertellen." "Zijt gij bang?" vroeg de roodharige spottend. "Bang is het woord niet; maar ik heb een zeer verklaarbaren afkeer van die soort van menschen." "Onzin!
Beneden aangekomen, moesten zij weer te paard stijgen, om er op vastgebonden te worden. Nu wilde Old Firehand zijn vondst aan zijn metgezellen laten zien; maar de Utahs mochten niets daarvan weten. Daarom werden zij in de rotsengte gebracht, en eenige rafters bleven met den Navajo bij hen, om hen te bewaken. De anderen waren in het geheel niet weer te paard gestegen.
"Old Firehand!" bulderde hij zoo hard, dat het boven het geraas der ijzeren wielen en het gepoef der locomotief uitklonk. "Die hond is het! Rijd naar de hel." Meteen greep hij het pistool uit zijn gordel en schoot. Maar Firehand wierp zich met de snelheid eener gedachte op den grond, en bleef ongedeerd.
De kornel lag bij zijn gevangen tramps, en jammerde van de pijn; doch niemand sloeg daar acht op, althans vooreerst niet. Van de rivierkant was niets te vreezen, en naar de landzijden werden eenige wachtposten uitgezet. Old Firehand liet zijn paard en ook die zijner drie metgezellen halen, en toen kon het "Savannen-gerecht" beginnen. Allereerst werd over de gewone tramps gehandeld.
Als wij de gevangenen ter dood brengen, zijt gij volstrekt niet bij machte om hen te wreken." Andermaal wierp de kornel een loerenden blik op Old Firehand. Deze haalde minachtend de schouders op, en zei: "Wij zullen er verder geen woorden over verspillen. Gesteld dat wij niet meer man sterk waren, dan gij verkeerdelijk schijnt te onderstellen, zelfs dan nog zouden wij u verreweg de baas zijn.
Old Firehand had geen seconde later moeten komen: hij sloeg den kornel met een kolfslag neer. Twee, drie tramps, die bezig waren, den Missouriër te binden en te knevelen, om hem dan in de rivier te werpen, vielen insgelijks onder zijn slagen. Toen wierp hij zijn nog niet afgeschoten geweer weg, trok zijn revolver, en vuurde op de overige vijanden. Daarbij sprak hij geen woord.
"Wat deedt gij daar? Wat hadt gij daar aan dat gat noodig?" vroeg Old Firehand hem met een barsche stem. De dus toegesprokene keek verlegen naar den reus op, en stotterde: "Ik,... ik wilde.... Ik wilde eens zien, welken weg wij nu zullen gaan." "Lieg maar niet! Uw weg kent gij al. Die loopt uit op de rivier, naar de menschen, die zich daar bevinden."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek