Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 oktober 2025
"Kom, George," zegt Eliza, "ge zijt den geheelen dag uit geweest. Leg nu dat boek toch neer, en laten wij wat praten terwijl ik thee zet, kom!" En de kleine Eliza helpt haar door naar haren vader te waggelen en eene poging te doen om hem het boek uit de hand te trekken en zich zelve in plaats daarvan op zijne knie te zetten.
Nu nam Rachel Eliza vriendelijk bij de hand en bracht haar naar de tafel, waarop het avondmaal gereed stond. Toen zij zaten, werd er zachtjes aan de deur geklopt en daarop trad Ruth binnen. "Ik kom eens even aanloopen," zeide zij, "met deze kousjes voor den kleinen jongen drie paar van lekker warme wol. Het zal zoo koud zijn, weet ge, daar in Canada.
"O Eliza, het is al te erg van mij, dat ik u zoo deed schrikken," zeide hij met teederheid "al te erg! O, hoe wenschte ik, dat ge mij nooit gezien hadt dan hadt gij gelukkig kunnen zijn." "George! George! hoe kunt gij zoo spreken? Wat is er gebeurd of zal er gebeuren, dat zoo schrikkelijk is? Wij zijn immers tot heden zoo gelukkig geweest." "Dat zijn wij, lieve," zeide George.
Bij haar nauwgezette opvattingen van zedelijkheid bood de goede vrouw aan, het verleden te vergeven, als ik met Eliza wilde trouwen. Dat ging niet en zij ontzei mij van nu af hare gunst en hare gastvrijheid. Op den avond na dit gesprek, ik zou den volgenden morgen vertrekken, overwoog ik mijn toekomstig gedrag. De strijd was zwaar, doch te spoedig gestreden.
Hoe langgeestiger en gevoelloozer hij zich toonde, des te grooter werd Mevrouw Shelby's angst dat het hem gelukken zou Eliza en haar kind te achterhalen, en des te grooter natuurlijk haar verlangen om hem door allerlei vrouwelijke kunstgrepen op te houden.
"Ruth, deze vriendin is Eliza Harris, en dit is het jongetje, waarvan ik u gesproken heb." "Ik ben blijde u te zien, Eliza, zeer blijde," zeide Ruth en gaf Eliza zoo hartelijk de hand, als ware zij eene oude vriendin die zij lang verwacht had; "en dat is uw lieve jongen.
"En zoo denkt gij nog naar Canada te gaan, Eliza?" zeide zij, voortgaande met hare perziken te bekijken. "Ja, juffrouw!" antwoordde Eliza met vastheid. "Ik moet verder. Ik kan hier niet blijven." "En wat zult gij doen als gij daar komt? Daar moet gij ook aan denken, mijne dochter."
En in dien stoel, zachtjes voor- en achterover wiegende, zit onze oude vriendin Eliza. Ja, daar zit zij, bleeker en magerder dan tehuis in Kentucky, en stille smart schuilt onder de schaduw harer lange wimpers en kenmerkt de trekken om den vriendelijken mond.
"Ja, Eliza," zeide George. "Ik weet dat al wat gij zegt waar is. Gij zijt een goed kind veel beter dan ik; en ik zal trachten te doen gelijk gij zegt. Ik zal trachten te handelen gelijk een vrij man betaamt. Ik zal trachten het gevoel van een christen te koesteren.
"Hij is onder vrienden, die hem van avond hier zullen brengen." "Van avond!" herhaalde Eliza. "Van avond!" De woorden hadden hunne beteekenis voor haar verloren. Haar hoofd was verward; alles was voor een oogenblik in een nevel gehuld. Toen zij ontwaakte lag zij te bed, warm in een deken gestopt, terwijl Ruth hare handen met kamfer wreef.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek