Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 21 mei 2025
Ook de Staten, hoe sterk eene verzoening met den hertog hun ook tegen de borst stuitte, wist Oranje te overtuigen dat zij hun natuurlijken afkeer van den verrader ter zijde moesten zetten en hij bracht hen, dewijl ook Elisabeth van Engeland dringend tot verzoening aanmaande, na veel moeite zoo ver, dat de bijna weer afgebroken onderhandelingen met den hertog op nieuw aangeknoopt werden en dat in de laatste dagen van Maart werkelijk eene schijnbare verzoening tot stand kwam.
Eindelijk trad zij vooruit en stak hem de hand toe. "Goeden nacht, mijnheer Bingham," zeide zij. "Goeden nacht. Ik hoop dat het niet vaarwel ook is," liet hij er met eenige ongerustheid op volgen. "Natuurlijk niet," viel Granger in. "Beatrice zal u naar den trein brengen. Ik kan het niet doen, ik moet den lijkschouwer afwachten, en Elisabeth heeft het altijd druk met het huishouden.
Natuurlijk achtte zij het wel mogelijk, als Beatrice Geoffrey kon bezitten, dat zij hem de voorkeur zou geven, maar nu dit eenmaal niet kon, hield Elisabeth zich overtuigd, naar haar eigen lagen maatstaf oordeelende, dat zij Owen toch wel zou nemen. Het kwam haar niet denkbaar voor, dat wat zoo kostelijk in haar eigen oogen was, in die van haar zuster zonder waarde, ja zelfs hatelijk kon zijn.
Deze ontving den trotschen, weidschklinkenden titel van "Beschermer der Nederlanders tegen de Spaansche dwingelandij"; hij verbond zich om den provinciën gewapenden bijstand tegen don Juan te verleenen, zich van alle vijandelijkheden tegen koningin Elisabeth van Engeland te onthouden en zich in alle opzichten aan het burgerlijk bestuur des lands te onderwerpen; daarvoor beloofden de Staten-generaal, hem de voorkeur te zullen geven, wanneer zij ooit een anderen vorst de kroon der Nederlanden mochten aanbieden.
Haar gelaat was doodsbleek, en haar heldere grijze oogen glinsterden onder haar donkere wimpers uit. Zij was opgestaan, richtte zich in haar volle lengte op, wat haar welgeëvenredigde gestalte nog des te meer deed uitkomen, en zag haar zuster aan. Zij sprak slecht één woord, maar dat was genoeg: "Elisabeth!" Haar zuster opende de lippen, om nog iets te zeggen, maar zij bedacht zich.
Iedereen wist, dat het een hopelooze taak was, maar toch hoopte men. "Groote Hemel!" riep de assistent opeens uit, terugdeinzende en op Beatrice's gelaat wijzende. "Zaagt gij dat?" Elisabeth en Granger sprongen overeind, roepende: "Wat? Wat?" "Blijft zitten," zeide de dokter, hen terug wenkende.
"Wij beiden," antwoordt de jonge vrouw, "zijn 't nooit eens kunnen worden over den rechten tijd voor ernst en gekheid." "Maar je moet toch begrijpen, Elisabeth, dat geen eerbare vrouw midden in den nacht uit haar huis gaat, om met een berucht avonturier rond te zwerven." Toen begreep Elisabeth Dohna, dat haar schoonmoeder besloten had haar ongelukkig te maken.
Als Beatrice dat noodlottig "Ja" eenmaal had uitgesproken, zouden al haar ontdekkingen niet baten. En Beatrice zou het uitspreken, daar hield zij zich verzekerd van. Het was een gulden weg om uit haar moeilijkheden te geraken. "Wacht!" zeide Elisabeth, met een schelle, barsche stem. "Wacht! Ik moet spreken; dat is mijn plicht als Christin. Ik moet de waarheid zeggen.
Elisabeth was onmeedoogend; ja, wat meer is, zij werd door de krachtige drijfveeren van hartstocht en hebzucht bewogen. Maar bij haar onmeedoogendheid paarde zij een groote mate van slimheid, of liever beredeneerdheid. Als zij een wilde was geweest, zou zij haar zuster wel spoedig uit den weg geruimd hebben; maar nu zij was w
Was het mogelijk, dat haar eigen zuster haar zoo kon behandelen? Zij wist wel dat Elisabeth niet van haar hield; zij had er nooit de reden van kunnen begrijpen, maar toch wist zij dat het zoo was. Maar als zij dit gedaan had, dan moest zij haar haten, haar bitter haten: en wat had zij gedaan om zulk een haat te verdienen?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek