Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 oktober 2025
Toen ze eindelijk aan het witte Catania gekomen waren, dat glanzend op den zwarten lavabodem ligt, reden ze naar het schoonste paleis van de stad. Dit was hoog en groot, zoodat de arme, kleine Giannita zich zeer verlegen gevoelde, omdat ze genoodzaakt was daar in te gaan. Maar donna Elisa stapte moedig naar binnen en zij werd naar cavaliere Palmeri en zijn vrouw gevoerd, die het paleis bewoonden.
Donna Elisa gaf zich nu gewonnen. "Ja, ja, Gaetano," zei zij, "maar het doet mij zoo'n verdriet. Ik kan niet verdragen dat je van mij weggaat." "Neen, maar ik ga ook niet weg," zei Gaetano. Hij was zoo vroolijk, dat hij lust gevoelde te lachen. "Ik zal niet weggaan." "Zal ik met den pastoor spreken, dat je op een seminarium kunt komen?" vroeg donna Elisa ootmoedig.
Toen Lauretta haar verhaal geëindigd had, zweeg zij en elk in het gezelschap pratend deze met gene en die met een ander, treurde over het ongeluk der minnenden en de een laakte de toorn van Ninette en de ander zei dit en een derde dat, toen de koning van een diepe gedachte bevrijd, het gelaat ophief en aan Elisa een teeken gaf, dat zij zou voortgaan, welke nederig begon: Bekoorlijke donna's.
Gaetano zag, dat zij bang was, dat hij begreep, wat zij vreesde. Hij kreeg toen de ingeving haar juist nu te zeggen, dat hij voornemens was te vertrekken, naar Amerika te reizen. Toen begreep hij dat deze vreemde signorina zeer gevaarlijk moest zijn. Zoo overtuigd was donna Elisa dat Gaetano haar lief zou krijgen, dat zij bijna verheugd was te hooren, dat hij van plan was het land te verlaten.
Gaetano was vroolijk te moede en antwoordde zoo onbeschroomd, alsof het de natuurlijkste zaak ter wereld was. "Wilde jij wegloopen?" riep donna Elisa. "Ja, ik wilde naar den Etna gaan om heremiet te worden." "En waarom zit je dan hier?" "Dat weet ik niet, donna Elisa, ik moet geslapen hebben." Donna Elisa toonde nu hoe bedroefd zij was.
"Daarginds, donna Elisa, stond een altaar, de bloemen daarop waren even rood als de Etna bij zonsondergang en dat konden we zien. Des Zondags telden we zestien kaarsvlammen boven het hoofdaltaar en op feestdagen dertig. Wij konden zien dat pater Rossi hier de mis bediende. "Wat moeten wij in een andere kerk doen, donna Elisa? Daar kunnen we niets zien.
"En signora Antonelli, wat zou er van mij worden, indien ik nu toegaf?" "Men zou u liefhebben als een goeden man." "Signora, men zal gelooven, dat ik zwak ben, en elken dag zullen er vierhonderd vrouwen voor het raadhuis komen bedelen om het een of het ander. Het is immers slechts de quaestie om één dag vol te houden. Morgen zal het vergeten zijn." "Morgen!" zei donna Elisa.
"Gelooft gij, vader Elisa," zei donna Elisa en zij liet haar stem nog meer dalen, "dat don Antonio Greco geholpen werd, omdat hij beloofde geld te geven voor donna Micaela's spoorweg?" "Ik heb geen geld te geven," zei de grijsaard moedeloos. "Gij moest er toch eens over denken, vader Elisa," zei donna Elisa, "nu gij in zulk een grooten nood verkeert.
Donna Micaela had een gevoel alsof zij gebonden was met sterke ketenen, opdat zij niet zou kunnen ontvluchten. Dit was erger, vond zij, dan aan een schandpaal gebonden te zijn en gegeeseld te worden. "'t Is al de vreugde van mijn ouderdom, die nu van mij is genomen," klaagde donna Elisa. "Giannita en Gaetano! Ik had altijd gedacht, dat deze twee nog eens een paar zouden worden.
Het was niet de gewone donna Elisa, die daar zat, het was een arme, oude, verlaten vrouw. Zij trok de naald langzaam op uit haar werk en toen zij die weer insteken moest, ging dat aarzelend en onwillig. 't Kostte haar moeite te verhinderen, dat de tranen op haar borduurwerk vielen en het bedierven. Donna Elisa had zulk een groot verdriet. Heden had zij Gaetano voor altijd verloren.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek