Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 oktober 2025
Intusschen was de kleine Dy ontwaakt. Het eerste wat zij deed, nadat zij hare oogjes uitgewreven had, was hare moeder te roepen. Daarna liet zij den blik door het vertrek waren. De herinnering aan het gebeurde daags te voren doemde op. Zij bespeurde Zermah, sprong van hare legerstede op en liep naar de mestische toe. »Zermah!... Goede, beste Zermah!..." fleemde het kind.
Zermah was evenwel weer gezond, krachtig, moedig en vol toewijding. Gedurende den geheelen tocht over land droeg zij Dy, wier voetjes al heel gauw bij zoo'n reis verwond zouden zijn geraakt. Zermah zou zich op de knieën voortgesleept hebben, als dat moest, om het lieve kind de geringste vermoeienis te besparen.
»En nu, lieve Dy... als gij wilt zullen wij buiten... in de afgeschoten ruimte... eene wandeling gaan doen," sprak de mestische. »Is de villa van master Harvey mooi?" vroeg het kind. »De villa van master Harvey?..." vroeg Zermah. »Ja, de villa, waarin wij ons bevinden..." »Mooi?... Neen dat niet!..." antwoordde de mestische. »Ik geloof zelfs dat het een oud krot is!
Bij het hooren van dien naam opende de stervende de oogen en bewoog het hoofd, alsof hij dat gezegde wilde bevestigen. Gilbert Burbank tilde hem een weinig op en ondervroeg hem: »Van Zermah?" »Ja!" »En van Dy?" »Ja!" »Wie heeft u verwond?" »Texar." Dat was het laatste woord, hetwelk die arme slaaf sprak.
»Morgen,... heden reeds wellicht!... Ik herhaal het u: de kleine Dy is onbewust de beschermster van Texar." »Welaan!" »Daarom heeft hij de gelegenheid aangegrepen, om haar te ontvoeren, geloof mij!" »Slechts daarom?" vroeg James Burbank bitter. »O, hij wist ook, dat hij u daarmede het hart verbrijzelen zou, arme James, en de ellendeling is daarin maar al te wel geslaagd!"
Dat de kleine Dy en Zermah geen deel uitmaakten van dat detachement, kon als stellig en zeker aangenomen worden, en was het wonder, dat men daaruit opmaakte, dat men zich niet op het spoor van den Spanjaard bevond? De mannen toch, die van de Zwarte-Kreek herwaarts gekomen waren, konden noch zoo talrijk, noch zoo goed gewapend zijn.
Thans wist Zermah niet meer wat op de vragen van Dy te antwoorden. Helaas, zij zag dat het arme kind, in weerwil van hare toewijding, in weerwil van hare zorgen, wegkwijnde. De wigwam was, zooals gezegd is, niets anders dan eene ruwe, onbebouwde hut, die voor het winterseizoen zeer onvoldoende had moeten gerekend worden.
Ter zelfder tijd plaatsten een paar negers een oudachtig meubelstuk in een hoek, dat als toilettafel en kastje dienst moest doen en waarin eenig linnengoed, als beddelakens, handdoeken, servetten en andere kleine benoodigdheden besloten waren, die de mestische vrouw zoowel voor haar als voor de kleine Dy zou kunnen gebruiken. Het kleine meisje sliep gelukkig nog.
»Master James Burbank, de luitenant Gilbert, Edward Carrol en Mars kennen en herkennen u." »En wat zou dat?" »Gij zult doodgeschoten worden!" »Ga uw gang!" Toen riep de kleine Dy tot verwondering van allen uit, terwijl zij zich tot haren vader wendde: »Vader," zei zij, »het zijn twee broeders.... twee booze mannen... die op elkander gelijken." »Twee mannen?..."
Zij greep de kleine Dy in hare armen, drukte haar aan hare borst en overdekte het kind zenuwachtig met kussen. De heeren Edward Carrol en Walter Stannard hadden de hand van James Burbank gegrepen en drukten die met de meeste innigheid. Dat strekte hem duidelijk tot bewijs, dat zij zijne daad van stoutmoedigheid, maar ook van volkomen rechtvaardigheid in allen deele goedkeurden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek