Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 oktober 2025
»En ik ook, papa?" vroeg de kleine Dy vleiend aan haren vader. »Ja, gij ook, lieveling!" »Goede Zermah," vervolgde het bekoorlijke kind, »zult gij ons thans gaan verlaten?" »Neen, mijn kind!" antwoordde Zermah. »Wees gerust, ik zal u nimmer verlaten!" »En nu, goeden nacht, allen!" sprak James Burbank, terwijl hij een kus met de eenen en een handdruk met de anderen wisselde. »Goeden nacht!"
Geen rivier meer om die arme vrouw en dat teere meisje de ontzettende vermoeienissen en inspanningen, daaraan verbonden, te besparen. Voorzeker zou de mestische vrouw de kleine Dy in hare armen gedragen hebben. Maar de gedachte alleen, wat die arme Zermah bij dien tocht te lijden zal gehad hebben, doet onwillekeurig ijzen.
»Mama, vraagt ge?" »Ja, Zermah, wanneer zullen wij die weerzien?" »Weldra," antwoordde de mestiesche aarzelend. »Weldra?" vroeg het kind met nadruk. »Ja, weldra... misschien heden nog... Ja lieve... Ik hoop dat wij heden verre zullen zijn..." »En die mannen, die ik hedennacht gezien heb?..." »Hebt ge die mannen goed bekeken, Dy?" vroeg Zermah. »Ja... maar o! wat was ik bang voor hen!"
Kon toch niet ieder oogenblik eene afleiding geschieden, waarvan dan partij te trekken zoude zijn? Thans had men niet meer voor het lot van mevrouw Burbank, noch voor haar dochtertje, de kleine Dy, noch voor miss Alice Stannard te vreezen! En, mannen waren het aan zich zelven verplicht tot het uiterste weerstand te bieden aan dat samenraapsel van moordenaars, brandstichters, dieven en plunderaars.
Dus volgens de bekentenis van Zermah, was het Texar in persoon geweest, die de ontvoering van de kleine Dy in de Marino Kreek had gepleegd. Hij was het dus, dien miss Alice Stannard voor op de plecht van het vaartuig gezien had, toen dat naar het midden der rivier stevende. En toch.... hoe was dat alles overeen te brengen, met het alibi, waarop de Spanjaard zich beroepen en wat hij bewezen had?
»Wanneer gij zoet zult wezen, zal mama zeer tevreden zijn." »Ja, goede Zermah... ja!... ik zal zoet zijn," antwoordde het meisje. »Dan zal het goed zijn, Dy!" De kamerdeur was niet op slot gesloten. Zermah nam het kind bij de hand en beiden traden naar buiten. Eerst bevonden zij zich in de binnenruimte van het centraal-reduit, die haar zeer somber toescheen.
Het zou toch eene voortdurende marteling moeten heeten, wanneer de kleine Dy en Zermah niet gevonden werden, terwijl men wist aan welke ellende, aan welke vernederingen, aan welke beleedigingen zij blootgesteld waren, en dan zich bewust te zijn haar niet te kunnen verlossen! Tegen het middaguur werd halt gemaakt.
Intusschen hadden Dy en Zermah van den dag van aankomst af volle vrijheid om heen en weer te wandelen. Zij werden niet in hare kamer opgesloten; het eiland Garneral diende haar tot gevangenis.
»Texar," sprak Zermah op bedaarden toon, »ik moet u spreken. Het is ongetwijfeld voor de laatste maal, maar ik smeek u mij aan te hooren." Geen antwoord. De Spanjaard stak eene sigarette op en blies stilzwijgend den rook voor zich uit. Toen Zermah eenige oogenblikken gewacht had, vervolgde zij: »Texar, wilt gij mij zeggen, wat gij met Dy Burbank wilt uitvoeren?" Geen antwoord.
»Die kon niet mede!" »Niet?" »Neen, die moest op Castle House blijven..." »Maar, waar zijn wij hier, goede Zermah?" »O, wij zijn hier in veiligheid!... Hier is niets te duchten..." »Maar, mama... en papa?..." »Zoodra master James Burbank hulp zal erlangd hebben, zal hij ons komen afhalen..." Dy keek Zermah met een doordringenden blik aan, alsof zij wilde zeggen: »Is dat wel waar?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek