Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 juni 2025
Het was eene jeugdige vrouwenstem, wier teedere woorden door den phonograaf herhaald werden. »Arme kleine jongste zuster!" zeide Kin-Fo. Daarna opende hij het doosje, nam er de papierstrook met streepjes en deukjes uit, die het geluid der afwezige stem weergegeven had, en plaatste er een ander stuk geprepareerd papier in.
Een klein pakje benevens eenige oude brieven, was het eenige wat hij bij haar vond. Zijn hooge verwachting werd door den inhoud van dat pakje bitter teleurgesteld. Behalve een klein rolletje goud Adelgondes bespaarde penningen bevatte het niets dan een vierkant doosje, waarin het portret van den graaf Van Bergen lag, en dat, in een zilveren medaillon gevat, met juweelen en paarlen was omzet.
"Ik was van plan mijn geld te besteden aan nieuwe muziek," zei Bets met een zuchtje, dat echter door niemand gehoord werd. "Ik zal een mooi doosje met Faber's teekenpotlood koopen; die heb ik bepaald noodig," zei Amy vast besloten. "Moeder heeft niets gezegd van ons eigen geld, en ze zal toch niet verlangen, dat we alles opgeven.
De menschen babbelen altijd zooveel, veel meer, dan ze verantwoorden kunnen, en dat is nu niet noodig. Wat niet weet, deert ook niet.» Met dit laatste stopwoord maakte Kees van der Vliet een einde aan de zaak. Het geld werd opgeborgen in een klein doosje, dat in de linnenkast werd gezet, en moeder Trijn ging met hare bezigheden voort.
Daarna begint de muziek; de Bannan zet een ronden hoed op met vreemde zilveren versierselen en pauwenveeren, schreeuwt, tiert draait en wendt zich, gooit de booze geesten met steenen, die wel eens terecht komen op het hoofd der Mopla's en wapent zich met een doosje vol steenen, waarmee hij al springend en gillend naar buiten stort, voorafgegaan door de muziek en gevolgd door de menigte, die hij op een afstand houdt door de bedreiging met de steenen.
Het kleine medaljon, dat op zijn doosje hing, ontsloot hij naderhand, keek scherp het bevallige gelaat aan, dat frisch binnen de gouden randen hem toewenkte. Een kort oogenblik had hij 't gevoel van eendelijk alleen te zijn en liefde noodig te hebben. Was deze jonge vrouw waarlijk zijne moeder en eene moeder, is dat waarlijk zoet om te zien en te bezitten? .... Hij werd week, glimlachte dan kort.
Eén er van ligt nog altyd in 'n doosje by de Staten-overzetting. 't Lykt wel 'n kinderkousje. Want haar vingers waren klein, maar ... kracht had ze daarin, kyk! En op 't hoofd 'n toren van poeier ... net 'n grooten sneeuwbal! Maar 't gezichtje was lief, dat moet ik zeggen! En ik was 'n beetje... bedonderd, omdat ze zoo glom.
"Waarom moest gij in zulk een stijve houding zitten?" "Nu, over de houding mag verschil van meening zijn; maar wat vindt gij van die gelijkenis?" "Als gij u aan mijne meening in dit opzicht niet stoort, zult gij het ook wel in het andere niet doen," antwoordde zij, het doosje sluitende.
De heer Gillenormand nam het lint, het doosje en de overjas, wierp alles midden in 't vertrek op den vloer en zeide: "Breng die plunje weg." Ruim een uur verstreek in de diepste stilte. De oude man en de oude vrijster zaten met den rug naar elkander gekeerd, en dachten ieder waarschijnlijk aan hetzelfde. Na verloop van dat uur zeide tante Gillenormand: "'t Is mooi!"
Zelfs de bagage die transit naar Holland ging, of van andere reizigers naar Londen of Berlijn, werd nagezocht, elk doosje opengemaakt en alleen als men het verzegeld wilde doorzenden, behoefde men de inkomende rechten er voor niet opbrengen. Een Duitscher, die een paar mooie zijden pantoffels bij zich had, die hij niet kon verzenden, omdat hij ze op reis draagt, moest de rechten er voor betalen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek