Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 juni 2025
Nu trekt hij, zijn spade onder den arm, henen, en schuift vanbuiten den grendel voor het kerkhof-hek. Achter den rug van den doodgraver sluipt de vroeg komende nacht het kerkhof op. De nacht spreidt over alles éen in-zwart rouwlaken. In den zwarten nacht gaat de mist over in dichten, vetten motregen. De nachtelijke uren schrijden voort; maar de motregen blijft.
Dat moet u zich toch herinneren." De doodgraver glimlachte. "De dooie is er niet meer in!" antwoordde hij bedaard. "Wat zegt u?" "'t Is nog al duidelijk!" voegde de man er op gekscheerenden toon aan toe, "ik heb een week geleden een vrouw op zijn plaats begraven." "Ben je gek?" vroeg de knecht hem. "'t Is toch nog geen jaar dat we 'm begraven hebben."
Ibarra keek hem angstig aan. "Jawel!" ging hij voort, "ik herinner me, dat er een steen naast was. Het graf was wat kort. De doodgraver was ziek en een helper van hem moest het toen doen.... Maar we zullen hem zelf 's vragen, wat er met het kruis gedaan is." Hij wendde zich tot den doodgraver die hen nieuwsgierig gadesloeg, en daarna groette door zijn "salákot" aftenemen.
De doodgraver laat een ijzeren haak aan langen stok in den kuil dalen, om de kist een weinig op te lichten van den bodem. Een snerpen als van een lang aangehouden =r= klinkt uit de donkere diepte op: de touwen worden onder de kist door uit den kuil gesjord. Ook trekt de doodgraver zijn haak terug.
De doodgraver heeft een lucifer aangestreken, om zijn pijpje in brand te puffen, voordat hij zich aan het werk der demping van den grafkuil begeeft. De doodgraver blaast tegen den lucifer, en de effen grauwheid keert terug boven het graf. Bij de laatste dagschemering werpt de doodgraver den laatsten schop aarde in den kuil. Tot slot klopt hij zijn uitgebrand pijpje leeg op het graf.
Die was gegrond op de hoop, dat Richard in Duitschland gevangen zou blijven. Onze oom Robert leefde, en stierf in het kasteel van Cardiffe." "Ja maar," zei Waldemar, "uw vader Hendrik zat vaster op zijn troon, dan Uwe Hoogheid zulks doen kan. Ik zeg, de beste gevangenis is die, welke de doodgraver gemaakt heeft; er haalt geen kerker bij een grafkelder! Ik heb gezegd."
"Misschien wordt het straks wel treuriger," troostte Veervlug. "Mir in das Leben Freude zu weben, Ward sie gegeben Mir in den Arm." ging de zanger voort. "Dat draait al wat naar het sentimentele," zei Torteltak. "Wacht maar!" zei Veervlug: "'t is een echt Duitsch liedje; straks zal de doodgraver zijn werk ook wel krijgen."
"Weet je misschien, waar een mooi doodshoofd is, zoo blank als het vleesch van een klapper, met een volkomen gaaf gebit, en dat ik daar had, onder die blaren, aan den voet van 't kruis?" De doodgraver haalde de schouders op. "Hier!" vervolgde de oude en wees op een zilverstuk, "ik heb niets meer dan dit, maar je zult het krijgen, als je dien kop voor me vindt."
Ibarra lei zijn beide vuisten op zijn schouders en keek hem een lange poos aan, met een uitdrukking die vreeselijk was. "Je bent een ellendeling, niets meer!" zeide hij, en, als een gek over beenderen, graven en kruisen heenloopend, ging hij haastig naar buiten. De doodgraver betastte zich zijn arm en mompelde: "Je hebt toch maar wat te stellen met die dooien!
De verzinking is het graf, dat, vloeiend geworden, van den bodem der aarde naar een levende opstijgt. Ieder oogenblik is een onverbiddelijke doodgraver. De rampzalige poogt zich te zetten, te gaan liggen, te kruipen, al zijn bewegingen begraven hem; hij richt zich op, hij zinkt; hij voelt zich verzwelgen; hij tiert, smeekt, schreeuwt tot de wolken, wringt de handen, wanhoopt.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek