Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juli 2025
"Mijne schotels wasschen?" zeide Dina op hoogen toon, daar thans hare gramschap sterker werd dan haar ontzag. "Wat de dames van het werk weten, dat zou ik wel eens willen weten. Wanneer zou meester ooit zijn eten krijgen, als ik mijn tijd moest verslijten met schotels wasschen en wegzetten?
Die dronkenlap liep immers van haar weg? BERNICK. En is later in de jenever gestikt. JOHAN. Zij stierf immers ook kort daarop? Maar jij hebt zeker alles voor haar gedaan wat je in stilte doen kon? BERNICK. Zij was trotsch; zij heeft nooit iets verraden en ze wilde niets aannemen. JOHAN. 't Is in elke geval goed dat je Dina in huis genomen hebt.
Hier, Dina, neem jij de châle mee van mijn vrouw en ga met haar meer. Johan blijft bij mij, Betty-lief. Ik moet nog eens het een-en-ander hooren over de toestanden daarginder. MEVR. BERNICK. Goed! Maar kom gauw weer bij ons; je weet waar wij te vinden zijn. Johan, nu zijn wij alleen: laat mij je nu eens danken. JOHAN. Ach wat!
»Ja, hoor; wat zeg jij d'r van, man?« »Dina heeft eer van haar werk«, zei pa. Nel en Jo vonden het huis ook mooi. Die vonden alles mooi. Ze waren moe van de reis, maar toch stormden ze den tuin in. »Wat een groote«, riep Jo. »Kijk eens Nel, boomen ook! Wat bloeien ze mooi!« »Prachtig! Wat zouden 't zijn?« »Ik wed, appelboomen.« »Maar 't kunnen ook wel pereboomen zijn!« »Zullen we eens vragen?«
Want terwijl ze Dina stond uit te lachen, holde er eensklaps een muisje over den vloer. En dat was nu geen houten, maar een van vleesch en bloed. »Help, help, een muis....« schreeuwden de twee heldinnen buiten de deur. Maar mevrouw Veenhof en Kee bleven rustig staan en lachten en riepen: »Sliep uit, sliep uit!« Arm Moedertje! »Zeg, Jo, ga je mee?« riep Klaas over de heg heen. »Waarheen?«
Dit was haar des te eer gelukt, daar zij volmaakt meesteres was in die diplomatische kunst, welke de grootste onderdanigheid van manieren met de grootste hardnekkigheid wat de zaak zelve betreft weet te vereenigen. Dina was meesteres in de geheele kunst van verontschuldigingen maken in al hare takken.
»Dit pampiertje?" vroeg mejuffrouw Dina, terwijl zij haren bril in positie bracht en het bewuste stuk uit de hand van haren meester overnam: »Dit pampiertje? Ik weet van niets, dominee. Er is niets bezorgd. 't Heeft dan zeker tusschen de krant gezeten."
Maar, lieve hemel, als wij nu naar beneden gaan en haar onder den vuilen verwarden boel met haar stompje pijp op den grond zien zitten, moeten wij maar nooit meer eten. Absolveer u zelve daarvan, lieve Nicht. Het is erger dan een Roomsche penetentie en van even weinig nut. Gij zult maar uit uw humeur raken en Dina geheel in de war brengen. Laat haar maar haar eigen gang gaan."
Niet meer negers dan gij zelven zijt, Miss Rosa," zeide Dina hierop, die in dit laatste gezegde iets beleedigends voor haar zelve vond. "Gij twee schijnt u zelven voor blanken te houden. Gij zijt niemendal, niet zwart en niet blank. Ik ben liever een van beiden."
Dina stak hare handen op, en toen zij zich omkeerde, zag zij vlak achter haar de kleine Eva staan, met afgrijzen in hare wijd starende oogen en zonder eenig spoor van kleur op hare wangen. "De hemel bewaar ons! Jongejuffrouw Eva zal nog flauw vallen. Waarom hebben wij haar zulke dingen laten hooren! Haar papa zal razend wezen!" "Ik zal niet flauw vallen, Dina," antwoordde het kind op vasten toon.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek