Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 november 2025
Meer dan eens voelde hij nog lust den kant van het dorp uittegaan, in de hoop, dat het toeval hem sir Edward Turner weder zou doen ontmoeten. Hij keek met vurige blikken naar de gesloten vensterblinden van het huis waar de baronet woonde, maar hij dorst zich niet te verwijderen buiten de oogen der waakzame Cornelia, die hem geen oogenblik aan zichzelf overliet.
Ook had Cornelia bovendien eene zekere hoeveelheid opgedaan van eene soort van boter, die de inboorlingen weten te bereiden, in berkenhouten doosjes, welke hun vriend Tchou-Tchoûk hun had medegegeven. Zoodra zij er gelegenheid toe vonden moesten zij echter in de eene of andere bewoonde plaats hunnen voorraad petroleum aanvullen.
De tafel was onder de boomen gedekt en niemand der aanzittenden voelde er iets van dat het voor een festijn in de open lucht wel wat koud was. Cornelia had zichzelve overtroffen in het bakken van de visch en het braden van het gevogelte.
Niet het goud maakt Californië rijk, maar de ongeëvenaarde vruchtbaarheid zijner uitgestrekte landouwen. Wij zullen nog wel eens aan dit heerlijke land denken, merkte Cornelia op, die voor eene welvoorziene keuken lang niet onverschillig was. Snoepster die gij zijt! antwoordde Cesar. Ik zeg het niet voor mij, maar voor de kinderen.
Daar hebt gij, om te beginnen, 's mans zwager Hans De Wolff, die zich de zijde-kramer noemt, ofschoon hij wel handelaar mag heeten, als men de uitgebreidheid in aanmerking neemt der zaken, die hij drijft: bij hem zit zijn zoon, die Hans heet als hij, maar zich liever Joan laat noemen, en diens aanstaande, Cornelia Block, en daarachter, ja waarlijk, daar houdt onze dichter zelf zich schuil.
En wijl hij, meer en meer genoeg krijgend van het "woedige" hofleven, haar omgang niet wilde ontberen; toen zijn ongelukkige zuster Cornelia op haar kraambed was gestorven niet meer ~kon~ ontberen: liet hij zich de belofte in den mond leggen, dat hij zou trachten zich te bedwingen.
Het opgeven?... Dat nooit! bevestigde zijne vrouw. Goed geantwoord, Cornelia. Wij willen naar Europa en wij zullen er komen! Wij willen Frankrijk terugzien en wij zullen het! Dat zoo 'n paar bandieten ons bestolen hebben, is geen reden.... Ik tenminste moet naar mijn land terug of ik ga dood.... Gij moogt niet dood gaan, Cesar! Wij zijn eenmaal op weg naar Europa en wij keeren niet weer terug...
Dat heb ik den laatsten keer opgehaald, was het antwoord van Napoleona. Hebt gij niets meer, Sander? Niemendal vader. En Jan? Geen cent. Hoeveel moet ge dan nog hebben Cesar? vroeg Cornelia aan haar man. Als wij eene ronde som hebben willen, komen er twee centen te kort, verklaarde mijnheer Cascabel.
Er is juist feest ter eere van de inlijving bij Amerika en ik houd het er voor, dat het geëerde publiek over de familie Cascabel te vreden zal zijn. Gaarne zoude ik mijne beurs met u deelen, antwoordde de rus, wanneer ik ook niet bestolen was... Maar dat zijt ge niet, mijnheer Sergius, viel Cornelia hem in de rede. Zij hebben u geen halven roebel afgenomen, voegde Cesar er bij.
Het scheen bij die twee schoten te zullen blijven, en of er werkelijk om hulp geroepen was hadden zij niet stellig gehoord. Zou er een ongeluk gebeurd zijn? vroeg Sander, In elk geval, meende Jan, zou er niet geroepen zijn wanneer de persoon die riep zich niet in gevaar bevonden had. Dan moeten wij hem gaan helpen, zeide Cornelia. Ja kinderen, hernam Cascabel, maar laat ons wapenen medenemen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek