Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juli 2025
Wat voor een beest is het dan? vroeg Napoleona. Het is een argali. Dit zijn dieren die des winters op de bergen verblijf houden en in den zomer naar de vlakte afdalen. Eigenlijk is het eene soort van schapen, maar verbazend groot. Sergius had het dadelijk herkend. Welnu Cornelia, zeide Cascabel, als het dan een schaap is, kunt gij ons op geroosterde schapenkarbonade tracteeren.
De lamp die aan de zoldering hing, verspreidde een flauw licht over het doodsbleeke gelaat van den vreemdeling en over de Indiaansche vrouw die weder naast hem neergeknield was. Dit bleek een jong meisje te zijn, niet ouder dan vijftien of zestien jaren. Wat is dat voor een meisje? vroeg Cornelia. Zij bevond zich bij den gewonde en wij hoorden haar om hulp roepen, antwoordde Jan.
De laatste vier letters er van: E L I A. Dat klinkt zelfs nog mooier, vind ik. Hoe bedenkt ge het, Cesar? Zult ge het niet pleizierig vinden als uw naam de sluiting van onze geldkist wordt? Zeker, vooral omdat hij in uw hart reeds geschreven staat, antwoordde Cornelia innig en vol geestdrift. Met ongehuichelde verrukking zoende zij haar braven man dat het klapte.
Het was een vroolijke partij en Kruidnagel gaf eenige van zijne grappigste liedjes ten beste. Cornelia had eene kom met gloeiende punch gereed gemaakt, waarin zij met de suiker zuinig, maar met den rum en den brandewijn mild geweest was.
Den volgenden ochtend, dat was den 27sten Mei, maakte Cornelia te drie uur den geheelen troep wakker. Uit overmaat van voorzichtigheid wilde zij vóór het aanbreken van den dag op weg, zoodat geen mensch, geen engelschman, geen indiaan, iets van hun vertrek kon merken.
Op deze manier, merkte Cascabel op, kunnen wij dag en nacht het oog er op houden. Ik begin hoe langer hoe meer in te zien dat het eene goede gedachte van u geweest is, Cesar, antwoordde Cornelia. Ik heb geen spijt van het geld dat wij er voor betaald hebben. De kist is alleen misschien wat klein, vrouw. Maar als onze »sok« grooter wordt, kunnen wij er altijd eene ruimere aanschaffen. Cascabel!
Nu moeten wij ons eene brandkast aanschaffen, hernam Cascabel, een mooie brandkast met een geheim slot, om onzen schat te bewaren. Is dat werkelijk noodig? vroeg Cornelia, altijd een weinig bang voor buitensporige uitgaven. Cornelia, wij kunnen er niet buiten. Zou een geldtrommel niet voldoende zijn? Dat is nu weer zoo'n vrouwenpraatje! riep Cascabel.
Dat zulk eene wonderbaarlijke reis als zij gedaan hadden, nu die zoo goed als afgeloopen was, nog mislukken moest door zulk eene onvoorziene teleurstelling! Zij waren al in de nabijheid van den wagen, toen Cascabel staan bleef. Zeg eens, Kayette, begon hij. Wat is er, mijnheer Cascabel. Alles wel beschouwd, zal ik Cornelia toch ook niets vertellen. Waarom niet? Ja, hoe zal ik u dat uitleggen?
Waarom zou uwe tegenwoordigheid voor ons een gevaar kunnen opleveren, mijnheer Sergius? vroeg Cornelia. Omdat mijn ware naam is: graaf Sergius Narkine en ik een staatkundige banneling ben. Hij vertelde hen nu in korte bewoordingen zijne geschiedenis. Graaf Sergius Narkine was uit een vermogend geslacht in het gouvernement Perm gesproten.
Een brief met den doorluchtigen naam van Cascabel er op, kon voor niemand anders bestemd wezen dan voor het hoofd van het gezin... ten minste als hij niet aan juffrouw Cornelia, aan den jongeheer Jan, den jongeheer Sander of de jongejuffrouw Napoleona gericht was.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek